PARA VER MÁIS EDICIÓNS DO NOSO COLECTIVO, CLICK AQUÍ (POR MOTIVOS DE ESPAZO NON PODEMOS ENGADILAS TODAS NESTA PÁXINA)
___________________________
Ola, compañeirxs!
Decidimos deixar na web en formato PDF para a súa lectura online e/ou descarga os arquivos en PDF das edicións que, ata o de agora, levamos publicadas coma colectivo editorial e de distribución. Algunhas destas edicións son propias dalgún ou dalgunha compañeirx do proxecto previo á existencia do mesmo, pero actualmente decidimos facer deles unha publicación colectiva, xa que creemos que forma parte das nosas respectivas traxectorias, as mesmas que nos trouxeron ata aquí.
Sentídevos libres de difundir e copiar o material que aquí vos deixamos, que para iso está, aínda que, se é posible, agradeceríamos que se mencionase o noso proxecto ó facelo, pois pensamos que é importante retroalimentarnos tamén dese xeito e as referencias son un principio básico para nós. Moitas grazas por adiantado.
Saúde e anarquía.
– Manifiesto Antiadultista
«Eu sei máis ca ti, que vivín máis anos», «respecta ós teus maiores», «obedece que son teu pai»… Este tipo de argumentos parten dun esquema de razoamento que otorga ó suxeito maior en idade unha posición de autoridade fronte a outros máis novos, amparándose en diferentes criterios e sistemas arbitrarios que, xuntos, constrúen o que coñecemos coma «etarismo» (a discriminación entre xs individuxs baseada na súa idade) ou adultocracia.
Somos conscientes de que as persoas evolúen co tempo, experimentando diferentes cambios na súa conducta que se van manifestando ó longo da súa vida, marcando puntos de inflexión. Sen embargo, rexeitamos a idea de que a idade sexa un factor a ter en conta á hora de valorar as aportacións ou actos dunha persoa a un campo ou tema determinado, na medida na que son as vivencias as que marcan realmente dito valor, e éstas non se definen pola idade, senón polo contexto da persoa (por exemplo, hai nenxs que por circunstancias diversas viviron moitas máis experiencias que moitxs adultxs e coñecen mellor certos terreos, e poderían explicarlle a moitxs maiores cousas que non comprenden, do mesmo xeito que moitxs adultxs poden ensinar moitas cousas que outras descoñecemos).
Ademáis, o etarismo aféctanos tamén no momento no que supón unha limitación, unha xerarquía máis da que desembarazarnos. Moitas veces coa mellor das intencións, vemos e experimentamos como dende as cátedras da pedagoxía e a educación diséñanse modelos que afastan ás nenas e ós nenos do seu desenvolvemento, entregando éste a unha serie de institucións burocráticas que reproducen a lóxica de profesional – cliente e aplican métodos homoxéneos que non prestan a menor atención ás cualidades e desvantaxes de cada unha. Controlar os xogos das nenas, decidir por elas, intervir para redirixir o seu comportamento cando éste se afasta da Norma, sobreprotexelos, ameazar con castigos se non cumplen as esixencias dadas… Nós creemos que deste xeito non creamos persoas autónomas e con criterio, senón seres obedentes e sen criterios que se parecen demasiado a robots programados. Pensamos que para rematar con isto é preciso rachar con estes modelos e crear outros xeitos de socializarnos e de relacionarnos, onde todas aprendamos de todas e as falacias ad-hominem non sexan unha constante para relegar ás máis pequenas, que son, á fin e ó cabo, quenes aínda conservan un pouco de maxia nos seus días, cheos de paixón e soños, e aínda non totalmente colonizados pola mercadoría, a avaricia e a apatía deste lúgubre e gris mundo.
O seguinte libelo, escrito e editado por un compañeiro do noso proxecto, fai unha análise dos esquemas adultócratas que rixen a sociedade na que vivimos, e abarca tanto o ámbito relacional coma outros espazos e momentos da nosa cotidianeidade onde atopamos diferentes discriminacións e regulacións de idade que consideramos aleatorias ou carentes de sentido. Pretendemos con isto contribuir a un debate e a unha proposta ó mesmo tempo: A de aprender, de novo, a relacionarnos entre nós. Asumir que non somos perfectas, que as nosas experiencias non fan de nós mestres nin amos, senón persoas sabias, e dita sabedoría non debería servirnos para competir, senón ser colectivizada e empregada para axudarnos entre nós e derrubar os muros artificiais que nos separan e nos enfrontan.
Para evitar as connotacións sexistas implícitas na nosa linguaxe, o compañeiro optou por unha linguaxe inclusiva, neutralizando o xénero das palabras que inclúen a suxeitos masculinos e femininas, en vez de facer o plural de ambos xéneros en masculino, invisibilizando ás segundas. É común o uso das «x» por exemplo para dicir «compañeirxs», cando falamos de compañeiros e compañeiras, pero a moitas persoas isto dificúltalles a lectura, e ademáis o «x» non é lexible, o que complica que ese cambio poda reflexarse na nosa fala oral. Por estes motivos, hai dúas versións, unha co inclusivo feito co «e» e outra co inclusivo en «x».
Para descargar ou ler online, clicka nos enlaces seguintes.
– O Manifesto Antiadultista com x (galego)
– O Manifesto Antiadultista com e (galego)
– El Manifiesto Antiadultista con x (castelán)
– El Manifiesto Antiadultista con e (castelán)
– En el centro del volcán, por Dominique Miséin
O seguinte texto é un chamado á lucidez, un berro, na procura dunha reflexión que nos permita dotarnos dunha razón sobra pero ó mesmo tempo apaixoada, demoledora con respecto a todos os valores deste mundo e a súa sociedade, sen vellas glorias que enaltecer, pero cunha perspectiva histórica que saber recoller e interpretar, para non cometermos os mesmos erros unha e outra vez.
Para descargar e/ou ler online o fanzine:
Manifiesto Reclama a túa mente
Texto anónimo sobre saúde mental publicado orixinalmente por compañeirxs do portal anarquista británico 325 no 2003, e posteriormente reeditado no 2011. Un compañeiro traduciuno ó castelán e reeditou o presente fanzine.
Un intento de desnudar a psiquiatría e o seu carácter represivo, planteando por unha banda que as chamadas «enfermidades mentáis» son, en realidade, etiquetaxes para obxetivar e patoloxizar calqueira sombra de rexeitamento ó establecido, e polo outro, que os principáis tratamentos fronte a estas «enfermidades» son só parches para rentabilizar ditos problemas e afastar os seus síntomas (sinais de desobediencia) do resto da poboación, coa fin de evitar un contaxio ou que alguén poida plantexarse as causas, que residen nunha sociedade hipócrita que día a día acude en masa para render pleitesía á mercadoría sobre os altares do fútil, mentras xulga a diferencia cos vulgares criterios creados por séculos de normas feitas pó.
Para descargar e/ou ler online o fanzine:
Galego:
– Portada
– Corpo
Castelán:
– Manifesto S.C.U.M.
Scum é unha palabra inglesa que significa Escoria, e que foi utilizada por Valerie Solanas para dar nome ó seu manifesto. O Manifesto S.C.U.M. (siglas de Society for Cutting Up Men, ou Sociedade para a Eliminación dos Homes) é un texto ácido, cargado de ironías e malos modos, que, mesturando reflexións lúcidas sobre a hexemonía heteropatriarcal que domina a civilización contemporánea (e outras anteriores), con outras que, a modo de provocación, apostan pola supresión dos homes e unha utopía dominada exclusivamente por mulleres, pretende baixar do seu trono ó suxeito privilexiado, é dicir, o home branco, clase media, heterosexual, cis-xénero (é dicir, conforme co xénero que socialmente lle foi asignado en relación ós seus xenitáis) e cargado de comportamentos sexistas.
A nosa intención ó sacar a nosa propia edición deste texto e distribuilo é intentar darlle a volta ó sistema de privilexios, non apostando en serio pola instauración dun novo onde esa desigualdade recaiga de xeito positivo sobre as mulleres senón para obrigar a un cuestionamento do papel que xogamos os homes nesta sociedade, da educación que recibimos e que nos convirte en opresores, dos modelos de sexualidade e de afectividade impostos e do efecto e impacto terrible que toda esta maquinaria ten sobre as vidas das mulleres constantemente (violacións, acoso, evaluación constante do físico, asasinatos, maltrato, devaluación en moitos ámbitos da sociedade etc.).
Dende a Distribuidora Anarquista Polaris non nos facemos responsables das posibles malinterpretacións que se fagan do contido deste texto. De todas maneiras, pensamos que se o texto amola é porque se cadra ti tamén deberías revisar os teus privilexios e o sistema de opresión do que inconscientemente formas (formamos) parte, e deixar de chorar pedindo que se faga caso ó teu querido pene privilexiado.
Para ler e/ou descargar o fanzine:
¿Quién dijo que el Holocausto había terminado?
O empeño da industria da explotación animal por ocultar a realidade e procurarse unha maquillaxe «ética» mediante campañas publicitarias cargadas de falacias e mentiras non é casual. Responde a unha necesidade evidente. A de manter á opinión pública afastada do que ocorre realmente tras os muros das granxas, os criadeiros, os laboratorios, os matadeiros etc. para así evitar que xs consumidorxs se plantexen as consecuencias que os seus hábitos de consumo teñen para millóns de animais cada día, e merquen máis e máis alienadxs por completo dos procesos necesarios para fabricar eses productos.
Con este texto non só pretendemos poñer ó descuberto a conexión existente entre os métodos empregados pola industria da explotación animal e os utilizados pola maquinaria nazi para o extermino dxs que consideraban xs seus «inimigxs políticxs», senón tamén levar ós e ás lectorxs a pensar en se o racismo e o especismo (termo que fai referencia á discriminación arbitraria dos intereses e as necesidades dun grupo de individuxs por pertencer a outra especie) son realmente tan diferentes, ou se pola contra parten dunhas mesmas bases. O noso obxectivo con isto non é faltar ó respecto ás víctimas do holocausto nazi, nin restar gravidade ós seus padecementos. Pola contra, se tomamos tan vergoñento episodio da historia contemporánea coma referencia é porque somos conscientes da barbaridade que supuxeron e a nosa meta non é negar esa verdade, senón tentar que, dende ela, se cuestione tamén outro holocausto que ten lugar diariamente e que se asume coma necesario sen tan sequera plantexarse o por que.
Para descargar e/ou ler online o fanzine:
Querer la libertad: De fugas y otras negaciones no-humanas contra el encierro
A miúdo, aínda que con moita menos frecuencia da que nos gustaría, escoitamos ou lemos noticias de presos e presas que se rebelan, que atacan os seus carcereiros e foxen, ou arman motíns e organízanse para responder ás agresións das que son obxecto cotiamente por parte das institucións penitenciarias e os seus encargados. Para nós, eses feitos representan moito máis que o acto concreto no que esa persoa decide empuñar a súa rabia para plantar cara aos seus captores. Son un reflexo dunhas emocións e uns sentimentos fermosos de amor á liberdade, de rexeitamento a todo aquilo que a nega ou ameaza, ata o punto de arriscar a vida ou a integridade nunha última ousadía ao baleiro para intentar conquistala.
Non obstante, cando falamos de animais doutras especies que desexan e perseguen a súa liberdade, a moitas persoas (movidas por unha moral especista) parécelles que esaxeramos, e que esas criaturas só actúan movidas por un instinto, e a súa determinación e a súa resistencia ao encerro perden valor, quedando en meras “reaccións inconscientes”. Por iso, cando o outro día lía por enriba, de novo, o libro “Nese sitio maldito onde reina a tristura… Reflexións sobre os cárceres de animais humanos e non-humanos” (OchoDosCuatro Ediciones, Madrid) en busca dun par de citas e algúns datos que necesitaba, me reencontrei con esta parte, e se me ocorreu transcribila para difundila por Internet. Tras isto, xurdiu a idea de editar un fanzine con ese texto.
Esta é a fermosa historia das outras fugas, a historia das outras resistencias, a vinganza protagonizada polxs eternxs esquecidxs, invisibilizadxs e silenciadxs, xs animais non-humanxs, e que demostran que máis alá do automatismo instintivo ao que se adoitan atribuír, tras estes desafíos se encontra o mesmo desexo de liberdade que motivou e segue motivando moitxs presxs humanxs a poñelo todo en xogo por outra bafarada máis de aire, lonxe da asfixia…
Para ler online/descargar:
Memorias de Liberdade (WWU – FLA)
Para nós, Memorias de Libertad é un texto fundamental, non só á hora de dar a coñecer unha experiencia de loita duradeira e polimórfica contra unha gran industria da explotación animal, permitíndonos saber cales foron os pasos, decisiósn e cálculos que levaron a un sinxelo grupo afín de activistas sen grandes medios ao seu alcance a conseguir o seu obxectivo de poñer contra as cordas á industria peleteira estadounidense e de dinamitar toda a súa base por diferentes lfancos (destruir investigacións útiles para os seus negocios, minar a súa financiación e respaldo mediático e publicitario…), logrando afundir gran parte das súas estructuras máis importantes, e deixando as restantes seriamente dañadas. Tamén é un texto esencial a nivel emocional e persoal, pola paixón e forza que, polo menos a nós, nos transmite.
Antes de nada, queremos deixar claro que a nós tamén nos frena o medo á represión, e a súa sombra reclúenos con frecuencia na nosa zona de confort e excusas. Entendemos que é o máis normal, e que o extrano sería non ter medo cando todo un arsenal de leis en constante renovación xunto a tecnoloxías de vixiancia, prisións e escuadróns policiais especializados protexen as estructuras dos explotadores aos que pretendemos enfrontarnos. Por iso, non quixéramos perdernos en retóricas incendiarias do máis emocionante pero sin reflexo na realidade cotiá de calquera de nós, nin tampouco crecernos con discursos ideoloxizados impregnados dos nocivos clichés da cultura militante, cos que tentar parecer algo que non somos, alimentando unhas formas baseadas na apariencia que consideramos perxudiciais e indesexables. Non obstante, para as persoas que editamos este libriño, poder ler sobre estas vivencias da man das persoas que levaron a cabo as accións narradas (nalgúns casos pagando cara a súa ousadía, con varios anos de cárcere, persecucións e criminalización) supuso no seu día un empurrón á nosa forza de vontade e un respiro que revitalizou a nosa raiba, e afastounos do denso e constrictivo ambiente do activismo dentro de organizacións de masas que, a miúdo, tenden a priorizar a procura dunha condescendente palmadiña nas costas en forma de aprobación do público por enriba da auténtica capacidade dos seus actos e campañas para dañar o único que os explotadores valoran realmente: Os seus beneficios.
Sen querer xulgar nin establecer prioridades duns métodos sobre outros, e sabendo que cada persoa implícase no tipo de accións que quere ou que pode, e partindo da base de que o máis acertado, dende o noso punto de vista, sería construir unha práctica colectiva onde todas podamos aportar sen pisar a outras compañeiras nin crear xerarquías absurdas en función de “quen a xogou máis”, parécenos que a teoría precisa seguir dando paso á práctica, e que reflexionando a acción e as nosas capacidades reais de xeito colectivo, medimos mellor as consecuencias, enfrontamos os medos e preparámonos tamén a nivel psicolóxico para asumir o noso propio papel en compromisos maiores que máis que opcionales, parécennos urxentes. Porque mentras nós estamos cómodas e quentiñas na casa escribindo isto, e maquetando e editando este material, nas gaiolas de criadeiros, granxas e laboratorios seguen engaioladas criaturas condenadas ao máis atroz dos destinos, e iso destrózanos, como nos destroza a impotencia. Por iso, agardamos que coñecer o valor e a determinación da Western Wildlife Unit axúdenos a todas neste proceso de plantexarnos en serio que podemos facer.
O texto que presentamos aquí xa fora editado anteriormente por outros colectivos e individualidades antiespecistas afíns ás estratexias e métodos de acción directa ilegal empregados pola Fronte de Liberación Animal en EE.UU. e no resto do mundo tales coma a sabotaxe, as liberacións e rescates de animais ou os ataques incendiarios. Nós recollímolo do libro “Encendiendo la llama del ecologismo revolucionario”, que o inclúe. Non obstante, levábamos un tempo sen ver este texto movéndose polos círculos antiautoritarios, e ese é o motivo de que decidísemos reeditalo, correxindo de paso algunhas grallas ortográficas. Agardamos que esta nova edición cumpla o seu cometido de reiniciar o fluxo de circulación do texto, e que a súa lectura motive novos debates e estimule novas accións. Porque coma dixo Bertolt Brecht:
“As nosas derrotas só demostran que todavía somos demasiado poucas loitando contra a infamia, e dos nosos espectadores agardamos que, como mínimo, se avergoñen”
Para ler online/descargar:
Castelán
Galego
Colonialismo, Imperialismo e Liberación Animal
Como persoas veganas e comprometidas coa liberación animal e a loita antiespecista, témonos atopado con moitos xeitos distintos de tratar de desacreditar ou de criticar mediante falacias o estilo de vida vegano, e as eleccións políticas e éticas tanto sociais como persoais que implica. Unha das máis recentes é aquela que plantexa o veganismo coma un suposto privilexio “primermundista”, que as brancas clase media ou alta tratarían de impoñer a outras sociedades, civilizacións e culturas do mundo.
Non obstante, pasando por alto que o noso obxectivo nunca foi nin será privar a ninguén dos medios para a súa subsistencia (de feito, é ao contrario, e son o especismo e a sociedade industrial os que semellan perseguir ese fin, e non só con animais de outras especies), e pese a ser conscientes de que a viabilidade dun estilo de vida vegano varía en función das condicións de cada territorio, non podemos obviar que as análises e ensaios de numerosas autoras, dende Jason Hribal e Gary Francione ata o texto “Bestias de carga” de Antagonism and Practical History, demostraron que a explotación de animais non-humanos, e toda a maquinaria de cosificación e devaluación sistemática que sempre sustentou a moral e a ideoloxía especista, son principalmente (aínda que non soamente, sendo honestas) froito dun Occidente podre, codicioso e invasor, mentras que aquelas sociedades orixinarias que sufriron a colonización imperialista que roubou as súas terras, esmagou as súas culturas e exterminou ás súas poboacións, mantiveron na súa maioría (con excepcións, claro) unha relación cos animais baseada no respecto contemplándoas coma iguais incluso cando, por necesidade (e non por capricho nin por unha cruel demostración de forza) cazábanos.
De feito, son varias as persoas que, orgullosas da súa orixe indíxena e nativa, defenderon e asumiron un estilo de vida vegano, ao ver as conexións que vencellan a opresión que sufriron os seus pobos coa opresión e exclusión que sufran as animais non-humanas e a natureza. Nalgúns casos, foron estas compañeiras quenes levaron os seus compromisos ata as últimas consecuencias e puxeron a súa propia vida e liberdade en xogo para liberar do seu cautiverio a animais, ou para destruir os medios usados para a súa explotación. Exemplo disto é a Western Wildlife Unit, unha célula da Fronte de Liberación Animal que actuou en EEUU contra a industria peleteira e os seus accionistas, e cuxas integrantes, nativas americanas, pertencían á Nación Coiote.
Considerando todo isto, para nós, pese a ser un colectivo de persoas brancas que viven en Europa, non ten sentido plantexar o veganismo coma unha custión imperialista centrada en impoñer os nosos perfectos valores morais occidentais a todo o mundo. Do que se trata é de visibilizar a dinámica de opresión implícita no especismo e con iso amosar os paralelismos existentes entre as distintas formas de dominación, artellando un movemento forte, capaz de subvertir todas esas estructuras véndoas coma unha soa, sen perder de vista as particularidades e aspectos concretos que caracterizan cada unha delas.
Por iso, decidimos traducir ao galego e editar este texto, coa sá intención de profundizar no debate, e de deixar claro dunha vez por todas que o veganismo non só é compatible co respecto e a valoración das costumbres e cultura dos demáis pobos do mundo, senón que de feito é o imperialismo occidental o que, con frecuencia, exporta a mentalidade especista a outros lugares e sociedades onde non existía, e impón un xeito único de relacionarse cos animais e coa natureza.
Para descargar ou ver online:
Galego:
Castelán:
«Veganismo e lendas M’ikmaq – Las nativas feministas comen tofu» por Margaret Robinson
O texto que presentamos aquí é un escrito de Margaret Robinson, activista e investigadora feminista, vegana e bisexual de orixe nativa e que actualmente vive en Toronto. Os campos do seu traballo van dende a saúde mental e a patoloxización das identidades de xénero ou as orientacións sexuais non heteronormativas, ata a teoría queer, a socioloxía ou as ciencias políticas, pasando pola teoloxía feminista e a influencia ecofeminista nas comunidades nativas postcoloniais.
En “Veganism and Mi’kmaq legends: Feminist natives do eat tofu” (Veganismo e lendas Mi’kmaq: As nativas feministas comen tofu), Robinson realiza unha reinterpretación das principais lendas do folclore Mi’kmaq, coa intención de atopar paralelismos que conecten a ética antiespecista coa construcción moral e social Mi’kmaq da súa relación coas e cos animais non-humanos, y coa natureza. A través desta revisión, Robinson racha co estereotipo especista que asocia o veganismo a un privilexio “primermundista” das persoas blancas, económicamente solventes e urbanitas, e demostra que o veganismo non só é compatible coa cultura, tradicións e identidade do pobo Mi’kmaq, senón que de feito é, posiblemente, o único xeito que hoxe en día o pobo Mi’kmaq ten para conservar o seu arraigo ante as deformadas versións das súas tradicións que lles devolveron os xenocidas colonizadores, e ser consecuente coa súa propia historia e pasado, un pasado por outra banda en continua revisión.
Para nós, este texto supón un importante paso na configuración dunha historiografía rupturista coa hexemonía ideolóxica do especismo, prominente na cultura branca e occidental, pero bastante ausente sen embargo en moitas culturas indíxenas ou nativas onde, con todo, desenvolveuse artificialmente debido ao contacto forzado e tardío destes pobos coa cultura e os mitos da sociedade branca, xudeocristiá, imperialista, industrial e patriarcal de Occidente, dende a época colonial ata a era contemporánea. Por esta razón, decidimos traducir o texto ao galego dende a súa versión orixinal en inglés, e difundilo nun formato accesible, pola rede e na rúa.
Agardamos aportar con isto o noso propio graniño de area na demolición dos mitos antropocentristas, e no avance da ética cara unha nova posición na que sexan valorados e considerados os intereses de todas as especies, independentemente de se teñen pico, colmillos ou mandíbulas rumiantes, se corren, voan, saltan ou nadan, se muxen, ouvean, graznan ou falan.
Por un mundo sen gaiolas nin autoridade, pola liberación total…
Para descargar ou ver online:
Galego
Castelán
«Negros presagios: Política anarquista en la era del colapso» por Uri Gordon
O presente escrito foi publicado orixinalmente en “Contemporary anarchist studies: an introductory anthology of anarchy in the academy” baixo o título Dark tidings: anarchist politics in the age of collapse.
O texto é unha análise do anarquista israelí Uri Gordon, coñecido por outros traballos como o libro “Anarchy Live! Políticas antiautoritarias de la práctica a la teoría” (publicado no Estado español polxs compañeirxs da librería e editorial anarquista A Malatesta de Madrid) e polas súas reflexións e achegas sobre a loita contra o réxime de apartheid e opresión racial que o goberno israelí mantén sobre o pobo palestino, que coñece a través da súa militancia e activismo dentro da organización Anarquistas contra o Muro.
En “Negros presagios: Política anarquista en la era del colapso”, Uri Gordon revisa as condicións nas que se atopa a sociedade capitalista tecno-industrial contemporánea, analiza o avance desenfreado cara ao inminente desastre da mesma e explora as posibilidades para as loitas e propostas anarquistas en tan adverso contexto, onde se fai máis importante que nunca situar correctamente os nosos eidos de actuación e redefinir os nosos medios e ferramentas, para facer fronte xa non só ao colapso dun certo modelo social ou económico senón ao derrubamento de todo un mundo que se está vindo abaixo, ameazando con sepultar baixo os seus cascallos as últimas posibilidades de triunfar sobre esta civilización omnicida e organizarnos sobre as súas ruínas.
O texto foi traducido por Miguel Pérez e publicado orixinalmente en castelán no nº 3 da revista de pensamento libertario Estudos da CNT. A razón para transcribilo e reeditalo neste humilde e rudimentario formato non é outra que reactivar a súa difusión, xa que a pesar de certas discrepancias co autor, a súa lectura paréceme moi recomendable.
Para descargar/ver online o material:
Capitalismo + Droga = Xenocidio, por Michael «Cetewayo» Tabor, preso do Black Panther Party
O texto aquí presentado foi escrito por Michael “Cetewayo” Tabor, preso político do Black Panther Party dende a prisión. A data exacta descoñécese ata onde eu sei, aínda que o autor fala de situacións que tanto nos seus anos como na actualidade, con lixeiras variacións, continúan afectando ás comunidades negras dos suburbios norteamericanos. Por iso, dada a completa vixencia que desgraciadamente conserva o texto, decidín traducilo e editalo para a súa difusión.
Capitalismo máis droga igual xenocidio analiza a chamada “guerra contra as drogas” do goberno estadounidense traducindo o eufemismo e revelando o auténtico significado dese concepto, é dicir, a guerra sucia contra a poboación afroamericana precaria e contra as revolucionarias en xeral, utilizando as drogas primeiro coma veleno inoculado nas comunidades de persoas non brancas e acto seguido empregando as consecuencias desa dexeneración progresiva do tecido social e comunitario como excusa para xustificar o incremento na presencia policial, os asasinatos e encarceramentos masivos de todos aqueles “elementos perigosos” para a súa norma social capitalista, racista, patriarcal e opresora, e a imposición de novas leis.
Naturalmente, non é necesario irse aos guetos negros de grandes metrópoles iankis coma Nova Iork ou Los Ángeles para atopar feitos que confirmen tan terrible diagnóstico. No Estado español podemos atopar exemplos en Euskal Herria ou aquí mesmo, nalgunhas cidades galegas, onde a heroína, patrocinada polo goberno e promocionada subliminalmente coma sinónimo de rebeldía, fixo estragos nunha xeneración enteira de mozos e mozas combativas que non tragaron a farsa da transición nos primeiros anos de democracia.
A intención ao publicar isto non é cargar contra aquelas persoas que remataron atrapadas nas frías mans das drogas, nin tampouco culpabilizar a quenes por necesidade de cartos e ante a ausencia de oportunidades viven do menudeo de sustancias ilegais. Entendemos que é preciso facer unha análise en profundidade para atopar as auténticas causas de todo este problema e poder actuar xuntas para erradicalas. Nese camiño pretendemos axudar a avanzar con este pequeno aporte. Agardamos telo conseguido.
Para ler online ou descargar o material:
Reivindicación de una dieta vegana, por Gerfried Ambrosch
Aquelas persoas que escollimos un estilo de vida vegano e que temos aplicado nas nosas vidas as conviccións que nos levaron a posicionarnos en contra do especismo estamos máis ou menos acostumadas a atoparnos cos mesmos argumentos e críticas unha e outra vez. Ás veces é fácil ter a sensación de que alguén cargado de resentimento cara as persoas veganas molestouse en redactar un manual recopilando todas as súas críticas, xa que pode chegar a ser sorprendente como entre persoas que viven a moita distancia, nin se coñecen e nunca intercambiaron unhas palabras aparecen sempre os mesmos argumentos. Que se as proteínas, que se a B-12 e os suplementos, que se o calcio e o ferro, que se a crianza ecolóxica de animais, que se os animais tamén se comen os uns aos outros, que se a cadea alimenticia… Respostar a todo isto en cada debate no que nos vexamos envoltes pode chegar a ser moi cansino e hai ocasións nas que eu, polo menos, e sei que outres compañeires tamén, desexaríamos contar cunha lectura a man que poder aconsellar a todas esas persoas que reiteran as mesmas razóns rebatidas mil e unha vez antes. É desa necesidade da que xurdiu a idea de editar a presente publicación, a cal contén un texto moi peculiar, onde unha persoa vegana (o autor) escribe respostando aos argumentos máis comúns que se empuñan en contra do veganismo como estilo de vida, ofrecendo respostas que esquivan recursos cómodos e contraproducentes coma o insulto fácil ou a burla e buscan respostar a todas esas dúbidas, para rematar concluíndo que non se pode negar sen falacias que o veganismo é unha alternativa factible que permite reducir drásticamente a nosa contribución á explotación, escravitude e matanza de animais e ao deterioro e contaminación do medio ambiente, aínda con todos os aspectos dun estilo de vida vegano que se poderían criticar (desde a súa fácil asimilación por parte da sociedade capitalista e as súas empresas que convírtenno nunha mera alternativa de consumo completamente inofensiva ata a súa falta de conciencia – ás veces – arredor de temas como a defensa da natureza e do medio ambiente ou a interseccionalidade entre a loita pola liberación animal e o resto de loitas contra as estructuras de dominación que afectan a humanes, ou de consideración cara as diferentes condicións que marcan o contexto puntual doutras persoas e doutros pobos, onde o veganismo pode perder viabilidade).
Parto da base de que eu non son perfecto, e que todes temos as nosas incoherencias. Moites de nós vivimos en cidades onde acceder a verduras ecolóxicas e de calidade é moitas veces demasiado caro ou complicado, e onde a propia agricultura ecolóxica converteuse nunha etiqueta máis do capitalismo, coa que grandes corporacións véndennos os seus produtos “eco-friendly” tan daniños como calquera outro. Desprazámonos en medios de transporte que teñen un gran impacto natural por autoestradas e vías de tren que arrasan o territorio onde son construídas, e dependemos de fontes enerxéticas que están a reducir cada vez máis rápido a Terra a un horrible e desolador deserto… Compremos a nosa comida, reciclémola ou expropiémola, somos conscientes de que dependemos dunha serie de empresas que producen grazas a uns medios de fabricación industrial que tamén xeran un impacto nos ecosistemas onde habitan os animais, e iso por non falar dos transportes e os métodos de envasado. Maldita sexa, ata para imprimir este libelo causouse un impacto que repercutirá sobre incontables vidas de animais! Por iso, non creo que estea en situación de aleccionar a ninguén sobre nada. Traballamos sobre as condicións que nos tocou vivir (ou máis ben soportar) e asumimos as contradicións tentando superalas ou loitar contra elas, entendendo a coherencia non como unha obriga senón como unha pelexa diaria na cal una das principais armas das que dispoñemos é o debate honesto e a autocrítica. Pensando sinceramente que o contido deste material pode contribuír en gran medida a ambas cousas, é que decidín publicalo.
O texto foi escrito por Gerfried Ambrosch, e recolleito en inglés do blogue de Momentum, unha banda de crust punk británica da que o autor é membro e que entre outros valores e ideas promove nas súas letras e actitude o antiespecismo e o rexeitamento a toda figura de opresión ou dominación. Foi traducido do inglés e reeditado neste formato durante as últimas semanas da primaveira e as primeiras semanas do verán de 2016.
Ademais da tradución, engadín algunhas notas ao pé de páxina tanto para facer algunhas matizacións ou aclaracións que considerei necesarias como para explicar algúns desacordos puntuais co autor que me parecía importante sinalar, sen por iso desmerecer o seu traballo nin a achega que realizou ao escribir este texto.
A min gustoume moito lelo a medida que o ía traducindo e agardo que vós gocedes tanto coma min, e sobre todo agardo que vos resulte útil. Discutídeo, debatédeo, pasádeo de man en man, copiádeo.
Como sempre, toda copia, distribución ou reprodución deste texto sen o permiso expreso do autor ou do editor aquí presente queda terminantemente recomendada e será de agradecer.
Por un mundo sen gaiolas!
Para descargar ou ler online o fanzine:
«Afundir a frota», por Rod Coronado
Xa fai uns cantos anos, no número 9 da revísta Sombras y Cizallas (unha publicación antiespecista e antiautoritaria centrada sobre todo na práctica da acción directa ilegal contra a explotación de animais que se publicaba no Estado español) aparecía a versión traducida dun texto de Rod Coronado que aparecera anteriormente en Non Compromise, outra publicación antiespecista neste caso de Estados Unidos, e onde o compañeiro relataba unha acción que levara a cabo en 1986 para deter a caza de baleas en Islandia. Durante aquela acción, Coronado e o seu cómplice lograron afundir 3 dos 4 barcos baleeiros do porto de Reikiavik, e acabaron coa estación baleeira, destruíndo os equipos informáticos e a documentación, e roubando algúns dossieres, ademais de arruinar as instalacións rompendo e esnaquizando canto se atoparon no seu camiño. Como resultado, a caza de baleas non puido producirse naquel ano nin nos seguintes, e hoxe en día aquela acción considérase unha das accións máis potentes levadas a cabo naquel país contra a caza de baleas, xa que estivo a piques de terminar con ese negocio para sempre, e causou unhas perdas económicas incalculables.
O que me leva a reeditalo, ademais de tentar animar unha vez máis á difusión dun texto que me parece apaixoante, é mostrar o que 2 persoas con vontade, determinación e rabia dabondo poden chegar a lograr a pesar de non contar con grandes medios, só coa súa convicción. Trátase dunha historia que nos fala de valor, de humildade e de dúas persoas que fixeron o que había que facer, a pesar do medo e do risco, porque simplemente non podían seguir mirando cara a outro lado, nin tampouco seguir agardando a que outras persoas actuasen por eles, e fixeron aos asasinos pagar caras as súas atrocidades contra as baleas.
Agardamos que este texto fágavos sentir a mesma emoción que nos fixo sentir a nós.
Para ler online ou descargar o fanzine:
En galego:
En castelán:
Droga es racismo: Recopilación de textos de personas no blancas contra las drogas.
Actualmente, calquera texto ou argumento que critique as drogas, mesmo dentro do propio ámbito anarquista ou antagonista e por suposto fóra del, cando non recibe directamente a burla e a risa acompañadas dunha serie de comentarios bastante desafortunados e ofensivos onde se confunde o rexeitamento ás drogas con ser unha “miñaxoia”, adoita ter como resposta unha evasiva simplona ou unha serie de pretextos que non van á raíz do problema e afrontan o asunto desde unha perspectiva puramente hedonista e individualista que é pouco diferente á que basearía as xustificacións de calquera representante dun colectivo dominante ou opresor para perpetuar e manter os seus privilexios, e que é residuo da mentalidade liberal que nos ensina a velo todo de forma individual e a non buscar a orixe dos problemas nunha realidade material colectiva.
Para as persoas que colaboramos para seleccionar e traducir os textos aquí presentados e para editar este material, é fundamental buscar o xerme de toda a problemática das drogas nxs mesmxs que se colgan a medalla e preséntanse como os seus maiores inimigos. Falamos dos Estados e os seus policías, dos xuíces e fiscais e as súas prisións, dos exércitos imperialistas que colonizaron terras indíxenas e séculos despois continúan oprimindo a eses pobos, pero sobre todo, das propias condicións nas que nos atopamos, as dunha vida insoportable, onde o único xeito de manter o ritmo e a cordura é usando as drogas para producir estímulos artificiais (xa que a realidade que nos rodea está baleira de motivacións) ou para adormentar os nosos sentidos, os sentimentos e o subconsciente evitando así facernos demasiadas preguntas. Se rexeitamos os tóxicos deste sistema e centrámonos en manter a mente clara, só nos queda unha opción, a resistencia, enfrontarnos a todo aquilo que nos desilusiona e entristece, que nos mata, que nos escraviza, a nós e axs que están ao noso ao redor (e en todas partes). Por iso, para analizar e criticar as drogas hai que analizar e criticar este sistema, xa que son realidades na nosa opinión intimamente relacionadas e inseparables.
Este material pretende ser unha achega nese sentido, en concreto para axudar a atopar nexos entre a loita contra as drogas e a loita contra formas de opresión como o colonialismo ou o racismo, tentando ofrecer textos inéditos ata agora en castelán (ata onde nós sabemos) onde a crítica das drogas entrelázase con outras críticas interseccionais á loita contra este sistema e as súas estruturas de poder. O que pretendemos é contribuír á crítica e deconstrucción da cultura da intoxicación e os seus mitos desde distintos enfoques, para que todxs poidan analizar a función das drogas nas súas comunidades ou colectivos e reflexionar para superar esa relación, a cal sempre é de dependencia, en maior ou menor medida, e por tanto insana e contraproducente. Agardamos acadar o noso obxectivo.
Nota: Neste fanzine inclúense textos onde militantes de raza negra ou de pobos indíxenas falan sobre o impacto devastador das drogas nas súas comunidades. Quen editou este material somos dúas persoas brancas que vivimos en Europa. Por iso, cremos oportuno aclarar que ao traducir e publicar os seus textos non é a nosa intención representalas, caer en posturas paternalistas ou apropiarnos da loita desas persoas nin nada semellante. Ao contrario, pretendemos con isto axudar a darlles máis visibilidade e voz e deixar que sexan esas mesmas persoas as que falen e conten a súa historia, a cal agradecemos e valoramos que contasen a pesar da represión e a censura.
Para ler online/descargar click aquí.
«Que ten de malo a enerxía renovable? 10 cousas que as ecoloxistas deben saber sobre a enerxía renovable.»
Cada vez que tentamos poñer sobre a mesa as nocividades implícitas nas denominadas “enerxías renovables” ou “enerxías limpas”, atopámonos a miúdo cunha cerrazón estrita ao redor do tema que apela a que as formas tradizoais para producir enerxía, baseadas en combustible fósil, son peores e máis destrutivas, coma se iso resolvese a cuestión e de súpeto non fose importante falar dos problemas que conlevan esas enerxías “ideais” só porque o modelo co que levamos toda a vida (e cuxa única alternativa concebible na visión de túnel de moitas persoas parece ser a enerxía renovable) é peor.
Quen recollímos, traducimos e editamos este texto neste libriño que tes entre as mans somos conscientes de que a dependencia das nosas sociedades con respecto á tecnoloxía e ás infraestruturas que funcionan con distintas formas de enerxía é enorme, xa que especialmente en contornas urbanas (e non só) o abastecemento das nosas necesidades depende enteiramente de redes de produción e transporte que non funcionan con aire. Se eses medios deixasen de funcionar, o impacto sería atroz. Por iso, sabemos que agora mesmo pretender renunciar de súpeto a todo isto só derivaría nunha proliferación de nocividades e nunha gran escaseza. Con todo, non hai que perder de vista o feito de que eses recursos dos que depende a estabilidade deste xeito de vida (que doutra banda a nós parécenos unha auténtica merda inxusta, desigual, cruel e absurda baseada na explotación, a miseria e a opresión) están a esgotarse igualmente, queiramos ou non, e que as únicas “alternativas” que saen á luz están cheas de contradicións e canellóns sen saída dos que parece que é tabú falar sen que alguén resposte de inmediato con que o petróleo contamina máis (e por tanto, a contaminación ou destrución ambiental provocada polas renovables carece de importancia).
Como estamos cansas de atoparnos con este tipo de resposta e falacias dentro mesmo dos propios ámbitos ecoloxistas ou antidesenvolvistas nos que nos movemos (e por suposto fóra deles), decidimos recoller e traducir esta pequena achega, titulada orixinalmente “What’s wrong with renewable energy? 10 things that environmentalists need to know about renewable energy” (Que ten de malo a enerxía renovable? 10 cousas que as ecoloxistas necesitan saber acerca da enerxía renovable), composto de 10 teses breves que tratan de desmitificar, aínda que de forma concisa, as denominadas enerxías renovables, pero non para apoiar con iso de maneira directa ou indirecta aos lobbies petrolíferos ou ás empresas mineiras, senón para propoñer unha terceira vía de debate onde o menos malo non se acepte polo mero feito de existir algo peor. Porque a nós non nos vale máis paxaro en man que cento voando. Queremos que todas sexan libres, queremos ser todas libres. Por suposto, con isto simplemente queremos introducir unha cuestión que nos parece importante lembrar e manter presente e vixente, pero esperamos que novas lecturas e debates ou propostas saian á boia porque somos conscientes de que con estes 10 argumentos non abonda. Non pretendemos sentar cátedra sobre nada, non somos expertas nin queremos converternos en profesionais, simplemente pensamos que é hora de repensar moitas cousas ao redor das renovables, confundidas a miúdo coa pedra filosofal ou cun elemento de alquimia enmeigado (só así se entende a confianza cega que tantas persoas depositan na presunta inocuidad das devanditas fontes de enerxía).
O texto foi extraído do blogue Stories of Creative Ecology e editado primeiro en inglés en formato caderno pequeno por Oplopanax Publishing, unha editorial anarquista estadounidense que entre outras cuestións toca temas como a loita contra o racismo e a colonización, loitas feministas ou de xénero, debates ao redor de grandes eventos de protesta, insurrecionalismo, situacionismo e teoría post-esquerda e por suposto, a defensa radical do territorio e a natureza. Desde Distribuidora Anarquista Polaris aconséllovos botarlle unha ollada aos seus materiais, que aínda que están en inglés son en grao sumo interesante. Nós recollemos este texto e reeditámolo traducido a castelán e galego.
Agardamos que vos resulte útil e interesante.
P.D.: Somos conscientes de que para editar isto usamos medios e recursos que dependen desas mesmas tecnoloxías que estamos a criticar (papel, impresoras, computador, enerxía eléctrica…). Asumimos a contradición e non negamos a nosa dependencia dos devanditos medios nin as cousas positivas que podemos obter deles. Simplemente, non cremos que compensen o impacto natural en forma de innumerables nocividades e por suposto, tampouco cremos que por usar unha tecnoloxía concreta esteamos exentas de poder criticala e revisala.
Para ler online/descargar:
En galego:
En castelán:
Reflexiones para un mundo sin policía
Na sociedade na que vivimos, medramos coa idea de que a policía é sinónimo de protección, seguridade e xustiza. Desde que somos nenes, edúcannos para aceptar á policía como intermediaria, e como un corpo ao que debemos recorrer para denunciar os nosos problemas e permitirlles solucionalos por nós, mentres nos ensinan, ao mesmo tempo, que tentar abordar devanditos problemas pola nosa conta, ou organizarnos coas nosas amizades, seres queridos, afinidades, para buscar e poñer en práctica algunha solución, é malo. Ninguén debe buscar solucións máis aló de acudir á policía e confiar en que eles fagan o necesario.
Así, aos poucos, a policía foi cobrando un papel cada vez máis importante na vida das persoas, e asumindo cada vez máis funcións, ata un punto no que case calquera problema social, desde un veciño ruidoso ata unha persoa que deixa o seu lixo fóra do cubo, un malentendido económico ou unha discusión en casa é solucionada chamando á policía.
Con todo, é realmente a policía un instrumento válido para resolver os nosos problemas? Se prestamos atención á historia e facemos unha análise da súa traxectoria, vemos que desde os seus inicios, a policía funcionou sempre como un mecanismo encargado de impoñer as normas do poder en cada orde establecida, ademais de protexer os intereses e facer cumprir os designios e a vontade de cada figura de autoridade, tomando parte en guerras e mantendo ordes escravistas, misóxinos ou fascistas só porque era “a Lei”, porque esas eran “as ordes”. Nas democracias modernas, onde se nos di que xa somos libres e que xa todes gozamos de igualdade de condicións e dereitos (aínda que isto sexa a todas luces falso), a policía asúmese, unha vez máis, como gardiá e interlocutora do pobo e dos valores morais correctos, da xustiza, da orde. Con todo, que pasa cando a orde social e o sistema social, económico, político e cultural ao que a policía serve e defende, representa a maior expresión de violencia? que pasa cando a policía protexe os privilexios de quen aumenta as súas fortunas bombardeando e asasinando centos de persoas en guerras por recursos? que pasa cando a policía mantén o mesmo orde social que é orixe da maioría dos delitos e problemas?
A policía non pode resolver os nosos problemas porque son parte deles. Ademais do feito de que a propia policía infrinxe a Lei cando lle convén á hora de aplicar os seus castigos e que os seus axentes non están exentes de corrupción nin de delincuencia (vimos a policías violando mulleres detidas ou ás súas propias compañeiras, consumindo e ocultando drogas, torturando persoas en rúas e comisarías, implicándose en tramas de trata de brancas, inventándose feitos para xustificar detencións…), facemos fincapé en que a pesar dos discursos liberais que o Estado promove e que tenden a desvencellar ao individuo das súas condicións de existencia (o que deixa vía libre para culpabilizar ao suxeito como “antisocial” e xustificar calquera medida de encerro ademais de estender a desconfianza aes demais), os nosos problemas non son casos illados froito do suposto egoísmo presuntamente inherente ao ser humano, senón consecuencias dunha mala organización da sociedade e do mundo, e da existencia de xerarquías, desigualdades e dun sistema de dominación que se traduce en incontables abusos cometidos poles mesmes que gobernan e que definen que é o correcto e o incorrecto, o legal e o ilegal, o moralmente aceptable e reprobable…
Xa chegamos ao momento en que concluímos que a policía é un corpo represivo ao servizo dos intereses dunha elite que dá leccións de moralidade mentres que para manter e aumentar os seus privilexios levan a cabo continuamente os mesmos actos que condenan nas súas hipócritas leis. Ben, pero se a policía non nos protexe e os problemas van seguir xurdindo (tanto problemas serios cunha raíz social como problemas máis cotiáns, persoais e nimios), que podemos facer entón? Cremos que para poder prescindir na práctica da policía necesitamos ir máis aló do discurso, e antes de nada crear comunidades sólidas e sas, baseadas en principios de solidariedade, apoio mutuo, confianza e respecto, fronte ás lóxicas de competencia, explotación, opresión e individualismo que fundamentan a sociedade vixente. Entendendo que tanto o persoal como o social son realidades políticas e necesitan tratarse desde o político. Só así poderemos empezar a tecer lazos fortes e resistentes que permitan á súa vez superar as relacións viciadas e abusivas que esta sociedade enferma crea, reproduce e perpetúa. Necesitamos facernos cargo das nosas responsabilidades e revisar de onde veñen todos os problemas que nos azoutan diariamente, e entender o papel que a policía e o Estado xogan na protección e manutención dun status-quo que leva a inxustiza por esencia e por bandeira.
A ese obxectivo apuntan os textos incluídos nesta publicación, e que foron recollidos e traducidos do blogue do colectivo estadounidense “A World Without Police” (Un Mundo Sen Policía). Con todo, non cremos que as circunstancias ás que fai referencia limítense xeográfica ou socialmente ao contexto estadounidense. Pola contra, parécennos totalmente extrapolables a calquera sociedade capitalista (e en xeral a calquera sociedade autoritaria) do mundo, especialmente ás occidentais. Por iso, ao editalos en castelán pretendemos estender as ideas e propostas expostas e achegarnos un pouquiño máis a un mundo onde a liberdade non se confunda coa obediencia, onde o medo non se confunda coa seguridade, e onde de verdade podamos contar coes demais e afirmar que non necesitamos á policía nin a ningunha outra autoridade.
Esperamos ter contribuído a crear ese mundo e a socavar as bases deste.
Por un mundo sen policía, sen gaiolas e sen autoridade.
Coidemos des noses veciñes, do noso barrio, da nosa xente, e creemos comunidades contra a policía, o racismo, o sexismo, a LGTBfobia, e toda forma de autoridade.
Vivan a autodefensa e a acción directa. Morra o delegacionismo e os líderes e intermediarios.
Para descargar ou ler online a publicación:
Anarquía biocéntrica
Este fanzine, libriño ou folleto, como se lle queira denominar, é a tradución que realizamos dun texto tiulado “Biocentric Anarchy” (Anarquía Biocéntrica), que foi escrito por unha anónima británica e difundido para o debate. Nós atopámonolo na internet e pareceunos interesante e oportuno traducilo e discutilo, xa que consideramos que nos distintos movementos ou ámbitos activistas onde se trata a liberación animal e a loita contra o especismo, a miúdo fálase desde unha serie de posicións que non son moi acertadas ou que se estancan nos límites do cidadanismo, o activismo legalista ou peor aínda, nun discurso autocomplaciente que se basea simplemente en deixar de consumir produtos de orixe animal mentres se incita a outro tipo de consumo igual de cego e que tamén consideramos que hai que cuestionar. Para nós, a liberdade non ten nada que ver con elixir mercar tofu e seitán onde antes mercabas queixo e carne. Este é un paso importante, por suposto, pois os produtos que se obteñen da explotación animal levan intrínsecos o abuso e a opresión (aínda que ás veces, os produtos presuntamente “libres de crueldade” que consumimos tamén), e rexeitalos parécenos un primeiro paso que é necesario dar se queremos situarnos contra a dominación e buscar formas de vivir e de relacionarnos que traten de non reproducila. Con todo, tamén sabemos que o capitalismo industrial, neocolonial, antropocéntrico e patriarcal é un sistema moi flexible cunha gran capacidade de adaptación, e que para as distintas persoas e entidades que ocupan as posicións de poder non supoñería ningún problema, chegado o caso, prescindir da explotación de animais e adaptar as estruturas de produción a unha nova demanda masiva de produtos de orixe vexetal, sen que iso detivese en ningún caso nin a explotación de animais humanos, nin a violencia contra todas as especies e contra o propio medio natural do que depende a supervivencia de cada individue deste planeta.
Seremos sinceires con vós, nós tamén mercamos a nosa comida e vivimos en cidades, e aínda que esteamos a traballar aos poucos en afastarnos desa dependencia, o certo é que non o fixemos, non polo menos aínda. Por iso, non pretendemos aleccionar a ninguén con palabras que nós aínda non nos aplicamos. Só pretendemos convidar á reflexión e a autocrítica, desde unha postura que pretende ser humilde e construtiva.
Moitas veces quíxose separar a liberación animal da liberación da natureza, e hai quen considera que son antagónicas, que non se poden conciliar. Para nós é ao revés, nin podemos falar de liberación da terra mentres nos aproveitamos da explotación masiva dos seus outros habitantes e do tremendo impacto ambiental que crea, nin tampouco podemos falar de liberación animal se o reducimos todo a construír gaiolas máis grandes ou a seguir xustificando a nosa autoridade sobre eles baixo máscaras hipócritas de tutela e falso coidado que ao final non son máis que outra forma de domesticación. Non queremos construír santuarios onde amorear animais incapaces de regresar ao seu estado natural*, senón extensos bosques onde agora só hai grises cidades de depresión e aire contaminado, queremos sanar a ferida, volver ser parte do equilibrio natural, cos noses compañeires humanes e co resto de criaturas. Tampouco queremos idealizar o pasado con discursos esencialistas sobre unha vida primitiva cuxa realidade non coñecemos en absoluto senón mirar cara a adiante, cara á incerteza e a falta de referentes e de medios que temos en fronte, e axudar a crear as condicións necesarias para articular un movemento forte, sólido e coherente que ataque non só as bases ideolóxicas que sustentan a opresión especista, senón toda a engrenaxe, a totalidade da opresión humana, cun enfoque interseccional e antiautoritario.
· Os Editores // Marzo 2017
Para descargar e/ou ler online:
—
*Aquí non estamos a menosprezar o traballo de santuarios e refuxios. O problema é que nós non os entendemos como fins (como si nos consta que fan moites activistas) senón como medios, como ferramentas necesarias neste momento. Sabemos que moitas especies por desgraza non poden regresar ao seu estado salvaxe porque foron desnaturalizadas ad-nauseam, e entendemos que os santuarios sirvan como espazos para garantir a súa seguridade e benestar neste mundo, pero o noso obxectivo é a liberación animal, non unha tutela nun recinto máis grande pero igualmente pechado.
“Hasta que todes seamos libres… Una mirada crítica antiautoritaria a los vicios de la lucha contra el especismo”
Presentámosvos a nosa nova públicación, titulada “Hasta que todes seamos libres… Una mirada crítica antiautoritaria a los vicios de la lucha contra el especismo” e que podedes descargar de balde facendo click nos enlaces a continuación ou conseguir copias físicas escribíndonos ao noso correo electrónico: distripolaris(arroba)riseup.net
Para descargar ou ler online a publicación:
Que nos leva a escribir e editar unha publicación como esta? Pois principalmente, a sensación de estar cada vez menos identificades coa forma e o contido que está a adoptar o veganismo e algunhas loitas contra o especismo.
Cremos que faltan moitas cousas. Unha perspectiva política clara, unha reformulación teórica que actualice o discurso, unha práctica activista máis consecuente, e sobre todo, notamos unha gran falta de intersecionalidade e aínda que é certo que nos últimos anos vemos un aumento de colectivos e persoas que tentan abordar a cuestión da loita contra o especismo cunha perspectiva intersecional (grupos e asociacións feministas que teñen a liberación animal como unha base do seu activismo, grupos antiespecistas que asumen á vez posicionamentos antifascistas, antirracistas, etc…) non podemos negar a sensación de que a maioría de persoas veganas limítanse a cambiar o que comen sen analizar nada máis. Isto amólanos e desmotívanos, porque nos fai atoparnos enemigues potenciais mesmo entre as poucas persoas que nun momento dado sentimos ou cremos que nos entendían e apoiaban, pero que nos deixan a soas cando tentamos propoñerlles ou ofrecerlles medios e espazos para levar o seu activismo un pouco máis aló e desenvolver unha postura máis inclusiva.
Por todo iso, e con contundencia aínda que desde a humildade, sacamos adiante este texto, tentando achegar como boamente puidemos o noso punto de vista sobre diferentes “vicios” que vemos no animalismo, o antiespecismo e as loitas, en xeral, contra a explotación de animais non-humanos e contra o especismo.
Agardamos telo conseguido e remover algunha conciencia, axitar, resultar ferintes, porque o sentimos, pero cremos que hai cousas que non poden nin deben tratarse desde o bo rollo. A cultura do bo rollo xa fixo demasiados estragos. Pero que busquemos ese efecto non significa que o noso obxectivo sexa polemizar porque si ou xerar disputas internas que “guetifiquen” máis aínda aos movementos que loitan por un mundo onde se respecte aos animais non-humanos. O que queremos é continuar loitando, pero para facelo consideramos que antes é necesario poñer sobre a mesa moitos debates, e aquí está a nosa pequena contribución a iso.
O texto, por suposto, non está suxeito a licenza algunha nin queremos a patente de nada. Non cremos na teoría como un ben privativo nin como algo co que comerciar ou que acaparar, senón que a entendemos como algo que necesariamente ten que ser común, compartido, que non debe pertencer a ninguén para pertencer a todes, que debe ser aberta e libre. Por iso, se che gusta este texto, se te sentes identificade co que di ou cres que pode axudarche a ti ou a outras persoas e colectivos da túa contorna para sacar conclusións útiles ou a expor cousas nas que se cadra non pensasen dabondo, cópiao, regálao, fai que circule. Se pola contra non che gusta, non estás dacordo ou tes algunha crítica, ponte en contacto con nós e estaremos encantades de debater e de recibir as túas críticas, sempre que teñan unha intención de achegar e non sexan meras rabechas destrutivas.
Dito isto, deixámosvos xa co texto, non sen antes dicir que nel hai tamén críticas a certos ambientes ou personaxes do antiespecismo ou do animalismo con quen non nos interesa establecer diálogo algún porque as súas actitudes parécennos repugnantes. Cremos importante visibilizar os feitos que se comentan porque cremos que o silencio é complicidade e que hai opresións que non poden seguir invisibilizadas, que necesitan ser identificadas, nomeadas e expostas, para poder combatelas. Non pediremos desculpas nin daremos máis explicacións sobre isto. Se escoce é porque cura.
«¿Por qué los misóginos son tan buenos informantes? Cómo la violencia de género en la izquierda facilita la violencia del Estado en los movimientos radicales», por Courtney Desiree Morrison
Para ler online ou descargar:
“Quixera dicir algo, pero quizais sexa inútil. Volvéronnos a enganar, unha vez máis de xeito sutil, como o adoitan facer. Fomos xenerosas, acolledoras, maternais. Falamos, discutimos, cantamos, exhibimos ata os máis inxenuos dos nosos berros, sen comedimiento, sen pudor feminino, coa absurda esperanza de facer comprender a quen non pode comprender, nin quere comprender, canta liberdade, canta autenticidade, canto amor, canta vida quitóusenos. Todo foi inútil, irmás. Os ollos dese home que circula entre nós, coa súa cara falsamente respectuosa e que di que quere informarse, coñecernos mellor, porque só coñecéndonos mellor poderá cambiar a súa relación connosco, de todas as súas falsas e hipócritas xustificacións, esta é a máis sucia. Como vos ía dicindo, os ollos deste home son os ollos do sempiterno macho que o deforma todo porque todo veo no espello do ridículo e a burla. O senvergoña é sempre o mesmo…”
– W.I.T.C.H. (Women´s International Terrorist Conspiracy from Hell).
O presente texto, titulado orixinalmente “Why Misogynists Make Great Informants: How Gender Violence on the Left Enables State Violence in Radical Movements” foi escrito por Courtney Desiree Morris, activista feminista negra que vive nos EUA., e publicado no número de Primavera/Verán de 2010 da revista feminista Make/Shift. Eu traducino a castelán (ata onde eu sei é a primeira tradución dispoñible) tamén coa intención de tentar dar difusión a unha voz feminista e negra sobre este asunto, en lugar de seguir reproducindo ideas de homes brancos cargados de privilexios (a pesar de que eu mesmo sexa un home branco cis que vive en Europa).
Aínda que hai aspectos puntuais do texto que non comparto como anarquista, como a referencia constante da autora a si mesma e a outres activistas como “organizadores”, asumindo que é necesario ese rol dentro de organizacións (o que na miña opinión conduce a un funcionamento vertical das mesmas), o escrito paréceme unha interesante achega no que respecta á análise e a crítica da permisividade mostrada cara ao privilexio masculino cishetero dentro dos movementos sociais, organizacións e grupos da esquerda ou do ámbito alternativo radical (aínda que con isto tamén manteño diferenzas, xa que persoalmente non apoio a idea de que o anarquismo sexa “un movemento de esquerdas” nin tampouco asumo a esquerda como identidade política).
No texto, a autora reflexiona acerca de como a violencia de xénero reproduce patróns que desestabilizan os movementos e destrúen os vínculos entre es activistas igual que fan os informantes policiais infiltrados. Sen que este paralelismo pretenda reducilo todo a unha cuestión de misóxino = informante, si é útil para explicar e entender o efecto devastador que as actitudes machistas, transfóbicas, homófobas etc. teñen sobre os movementos sociais e as loitas, sementando desconfianza, medo e opresión onde debería haber relacións honestas baseadas no apoio mutuo, a confianza, o agarimo e a solidariedade entre iguais que autogestionan a súa seguridade coidándose mutuamente e revisando as súas actitudes para evitar aquelas que fagan sentir mal ou agredides aos seus compañeires.
Agardo que o texto vos pareza tan interesante como a min.
Contra calquera actitude opresora e autoritaria dentro e fóra dos nosos espazos de loita!
Advertencia de contido: Para persoas sensibles, advirto de que nalgúns puntos, o texto describe situacións de malos tratos, abuso e/ou manipulación cara a mulleres e persoas de xénero variante por parte de homes.
«Volando más allá de los muros: Herramientas para construir capacidades en prisión y más allá»
Para ler online ou descargar:
«Foi cando deixei de buscar un fogar no interior de outres e levantei os cimentos dun novo fogar dentro do meu cando descubrín que non hai raíces máis íntimas que aquelas entre un corpo e unha mente que decidiron ser un todo.»
– Rupi Kaur
Este fanzine foi editado polo colectivo Somatics, recolleito do blogue do colectivo editorial anarquista estadounidense Sprout Distro e traducido para a súa difusión en países de fala castelá, ademais de editalo como boamente permitíronnos os nosos limitados coñecementos en maquetación.
A vontade de publicar este material en castelán nace da inquietude compartida cos seus autores orixinais con respecto á necesidade urxente de restablecer unha relación saudable entre os nosos corpos e as nosas mentes, ao sentir que ese vínculo atópase totalmente descompensado, e que isto deriva en situacións de tensión, ansiedade e outras formas de sufrimento psíquico e/ou físico coas que, ademais, non aprendemos a lidar, xa que desde nenes prepárannos, por unha banda para que non saibamos identificar o noso sufrimento nin os seus patróns nin moito menos analizar e comprender de onde provén ou que é o que o provoca (tal introspección conduciría a calquera ás raíces podrecidas desta sociedade), e pola outra, para que temamos a esas respostas das nosas mentes e corpos, facéndonos sentir insegures e culpables por telas. Isto deriva nunha chea de persoas esnaquizadas, cheas de traumas, de medos, de inseguridades, de dores, que non souberon resolver nin abordar, e que lles (nos) están a consumir día a día, nunha espiral inxusta e moi dolorosa de desamparo, culpa e raiba.
Non queremos seguir vivindo as nosas relacións en tensión, nin pasarnos días enteiros tirades na cama, chorando, tremendo, sen entender do todo o que nos pasa, agobiades e confuses, odiándonos a nós mesmes e tratando mal a outres polos sentimentos de frustración, por “non estar ben”, cando a realidade é que “estar ben” nun mundo coma este é o principal síntoma dunha mala saúde.
A normalidade é unha trampa e un cárcere para a conciencia. Non somos normais nin queremos selo, porque a vosa normalidade non é máis que unha coartada social para a xeneralización da apatía e a insensibilidade. Odiamos todo aquilo que nos dite normas de conduta baseadas en panexíricos e non na experiencia directa con outres individues, dentro de contornas comunitarias respectuosas e sás. Queremos dotarnos de ferramentas e recursos que poidamos entender e utilizar, e compartilos, para non volver sentir que estamos a soas, para non volver sentir o abandono, e para que a loita non nos custe a vida nin a alegría…
Agardamos que este material axude a outras persoas en situacións parecidas a poder reconciliarse consigo mesmas e cos seus adentros. A esas persoas: Non estades soas aí fóra…
“Bandera Negra Bandera Blanca – Un libro de ejercicios de anarquismo espiritual” (Anna Ronnan)
Para ler online ou descargar:
O colectivismo está moribundo e o individualismo aínda non se consolidou; Ninguén sabe obedecer, ninguén sabe mandar. Pero de todo isto, a saber vivir libres, hai aínda polo medio un abismo. Abismo que poderá ser enchido só co cadáver da escravitude e o da autoridade. A guerra non podía encher este abismo. Podía soamente escavalo máis profundo. Pero iso que a guerra non podía facer, debe facelo a revolución. A guerra fixo aos homes máis brutais e plebeos. Máis triviais e máis feos! A revolución debe volvelos mellores. Debe ennobrecelos!
-
Renzo Novatore “Cara á Nada creadora”
Este material que presentamos non é un ensaio, nin tampouco un artigo, nin un texto ao uso. Tampouco é un manual, pois non che ofrecerá respostas, nin rutas predefinidas para o teu traballo ou as túas procuras. Pode ser, se se quere, unha guía, en tanto que, polo menos tal e como nós a entendemos, pódenos axudar a guiarnos entre as sombras e a néboa de confusión que cobre neste mundo a nosa relación con nós mesmes e coes outres, impedíndonos atopar lugares comúns, construír(nos) e deconstruir(nos) en harmonía coes que nos rodean, sen competir, acompañándonos sen invadir, coidándonos sen facernos sufrir (e aínda así, conscientes de que podemos facer/recibir dano, de que o sufrimento é parte da vida e del tamén se extraen leccións valiosas que merece a pena descubrir), sendo conscientes de nosas propias limitacións e barreiras físicas e emocionais e asumindo o reto titánico de desafialas, pero non como parte dun compromiso estático e regulado similar a un contrato laboral ou a un xuramento, senón como etapas dentro dun percorrido difícil e misterioso pero que eliximos emprender para atoparnos co que somos e co que poderiamos chegar a ser.
Poderiamos dicir que esta guía non che ensinará paso a paso como montar un moble, pero si che dirá que dispós de varias ferramentas, e cal é o significado máis básico de cada unha desas ferramentas, para que sexas ti, mediante o ensaio-erro, quen decida cales vas usar, e como queres usalas. Un libro de exercicios. Un rastro de faragullas de pan para nenes perdides.
Non pretendemos sentar ningunha cátedra, e menos sobre algo así. Para nós, como para a autora orixinal do presente material, nada é absoluto dabondo excepto as bases naturais máis primordiais da existencia. Todo o demais, cambia, fluctúa, evoluciona, e cando chega o momento, desaparece, para deixar paso a novos ceos. Aborrecemos as certezas. Afógannos as esperanzas. A liberdade sedúcenos e atráenos, pero para ir tras ela, antes, como dixemos, tal vez debamos aprender a camiñar. Camiñar ansioses do misterio que agarda tras o seguinte paso, coa mirada posta nun horizonte incerto pero apaixoante de encontros, desencontros, choques e distancias, mentres aprendemos, sobre a marcha, a camiñar e a vivir, porque niso consiste esta loita á fin e ao cabo.
Pola nosa banda, queremos agradecer enormemente á autora o traballo realizado ao escribilo e publicalo. A nós, en concreto, foinos de moita axuda, e sentímonos tremendamente identificades con moitos dos puntos que trata. Moitísimas grazas a ela!
Sen máis que dicir, deixámosvos coa guía. Esperemos que os exercicios de reflexión aquí propostos axúdenvos a descubrir partes de vosotres nas que quizá non repararades o bastante, ou a entender aspectos do voso ser, recunchos do voso interior, que quizá vos inquietan, férenvos ou entusiásmanvos.
Contra a soidade, a alienación, o abafo e a derrota.
Distribuidora Anarquista Polaris
Xuño 2018
Convertindo a sobriedade nunha arma: Anarquía feral contra a cultura da intoxicación (Flower Bomb)
Para ler online ou descargar:
«Nesta cultura automatizada, afixémonos a vernos como simples máquinas para operar: agregar o produto químico axeitado á ecuación para conseguir o resultado desexado. Na nosa procura da saúde, a felicidade, o sentido da vida, corremos dunha panacea a outra – viagra, vitamina C, vodka – no canto de achegarnos ás nosas vidas holísticamente e dirixir os nosos problemas cara ás súas raíces sociais e económicas. Esta lóxica orientada ao produto é a base da nosa alienada sociedade de consumo: Sen consumir non podemos vivir! Tentamos mercar a relaxación, a comunidade, a autoestima, agora mesmo a éxtase vén nunha pílula!»
– Anarquía e Alcol (Colectivo CrimethINC.)
Na sociedade na que vivimos é difícil non sentir unha necesidade constante e crecente de apagar os nosos sentidos ou, polo menos, de apartalos de todos aqueles pensamentos que nos saturan a cabeza e o corazón. Débedas, xornadas de traballo extenuantes ou alienantes, interaccións baleiras ou superfluas, falta de motivación, apatía, estímulos repetitivos, lecer programado que nos afasta en lugar de levarnos a achegarnos, falta total dunha conexión emocional ou física coa nosa contorna (cada vez máis afastades da natureza e as súas sensacións, sons, ciclos…) e co resto de persoas que nos rodean (cada vez máis inmerses nunha sociedade que constrúe os seus vínculos mediante aplicacións de mensaxería instantánea pero teme mirarse aos ollos), e a frustración permanente dunha existencia pasiva onde a única satisfacción á que se nos permite aspirar parece ser a que proporciona o pracer efémero e momentáneo das actividades relacionadas co consumo e a ostentación (que xa sexan de substancias psicoactivas, obxectos e mercadorías mortas ou de corpos, relacións líquidas ou «emocións fortes», sempre deixan tras de si un gran baleiro), debuxan os contornos dunha vida insoportable. É comprensible entón que haxa persoas que busquen desesperadamente unha escapatoria, aínda que sexa breve, diversión, alteracións no seu sistema nervioso ou na súa actividade cerebral, calquera cousa con tal de evadirse momentaneamente desta fúnebre monotonía. Non podemos xulgar e desde logo rexeitamos aqueles discursos que culpan ás persoas polas súas adiccións ou polos seus medos, pola súa incapacidade para lidar sobrias con tanta presión ou pola súa vulnerabilidade ante o bombardeo de imaxes e mensaxes que nos incitan compulsivamente a entregarnos a unha ou outra distracción ou foco de alienación. Ademais, entendemos que cada persoa escapa ás súas ansiedades e á súa desesperación como boamente pode e non somos ninguén para xulgar nin queremos asumir o rol de xuíces. No canto diso, preferimos canalizar as nosas enerxías cara outras cousas máis positivas como cuestionar os nosos propios hábitos e dependencias, e armar a crítica para axudar(nos) a recapacitar e a pensar no tipo de comunidades que estamos a construír, as cadeas que nós mesmes reforzamos, e as alternativas que existen.
O que aquí presentamos é unha achega máis nesa dirección, que traducimos do texto en inglés publicado poles compañeires de Warzone, editora anarquista dos EUA, afín á ecoloxía radical e a ética antiespecista, e que conta con varios textos editados sobre a loita contra a cultura da intoxicación desde unha perspectiva revolucionaria e libertaria. A intención con esta publicación, repetimos, non é facer que ninguén se sinta xulgade, senón achegar ideas e ferramentas para a crítica, útiles para quen desexe cuestionarse este tipo de cadeas e continuar avanzando cara á liberación total.
Queremos a destrución dun mundo inxusto baseado na explotación de moites para o beneficio dunhes pouques, e que primeiro nos rouba a sabedoría e as bases para entender o noso sufrimento ou as nosas necesidades vitais ou emocionais e logo fainos sentirnos culpables polos efectos que ten sobre a nosa saúde física e mental a merda de vida que as súas grises estruturas obrígannos a levar, para rematarnos intoxicándonos coas súas drogas, os seus psicofármacos e o seu narcisismo multimedia.
Queremos ver ardendo as cidades que nos entristecen e deshumanizan, as fábricas que converten en fume os bosques e montañas e que nos rouban a auga, a terra ou o aire limpo para que podamos seguir tendo absurdas comodidades tecnolóxicas que non nos fan felices, as prisións que encerran a quen se rebela contra a súa norma ou contra a súa moral, as infraestruturas que fan funcionar toda a súa maquinaria. Para iso, necesitamos unha mente despexada e unhas mans inquietas. Cada unhe ao noso ritmo e baixo nosas propias dinámicas e responsabilidades, agardamos avanzar, xuntes ou por separado, cara a esta meta, aliándonos nas complicidades, na raiba e nos afectos contra este sistema que só nos deixa dúas opcións a elixir: anestesiarnos ou morrer.
Porque non hai droga máis adictiva que a adrenalina da acción, armemos as nosas negacións. Que se estenda a revolta.
«Animales Sedientxs de Libertad»
Para ler online ou descargar:
O presente texto é unha traducción que realizamos do fanzine «Animals Thirsting for Freedom» que recollimos do blogue anarquista en fala inglesa 325 e presenta unha crítica ao movemento polos dereitos dos animais/antiespecista/animalista pola súa falta de perspectiva ante algunhas formas de domesticación, control e dominación que os seres humanos, incluídes aqueles que supostamente somos «inimigues do especismo», exercemos diariamente sobre animais doutras especies, cun enfoque en contra da dominación e non só do especismo como unha esfera de loita separada.
A pesar de que non compartimos parte do expresado no escrito (neses casos engadimos algunhas notas co noso propio punto de vista para o debate), pensamos que é un aporte interesante e que paga a pena pensar nalgunhas das ideas que nel se formulan.
Pola fin da dominación!
«Cómplices, No Aliades: Aboliendo el Complejo Industrial Aliado», por Indigenous Action
Para ler online/descargar, click aquí.
O texto que presentamos a continuación é unha tradución que realizamos, tratando de ser o máis literais que puidemos, do texto “Accomplices, not allies: Abolishing the Ally Industrial Complex – An indigenous perspective & provokation” do colectivo Indigenous Action (Acción Indíxena) que pretende ser unha crítica e á vez unha provocación ao debate sobre a figura des denominades “ aliades” e o seu papel moitas veces contraproducente que perpetúa e mantén dinámicas racistas e coloniais e destrúe os lazos de confianza e afinidade para substituílos por relacións de dependencia que socavan a autonomía das persoas afectadas directamente pola opresión e a violencia racista/colonial. En contraposición á figura do “aliado”, problemática e dubidosa, propoñen a figura do cómplice, como persoa que realmente quere implicarse na loita contra o racismo e o colonialismo tomando conciencia dos seus privilexios e do lugar que lle conceden nas xerarquías para tombar. Cómplices significa que nos coidamos unhes a outres sabendo que partimos de lugares e vivencias distintas e, ás veces, contrapostas, e que estamos dispostes a recoñecer os nosos comportamentos e as nosas cagadas para destruír o que nos fai opresores, a responsabilizarnos do dano que causaron e seguen causando as nosas formas de vida e a asumirnos parte do conflito e, por tanto, das consecuencias. Cómplice significa que aceptas correr o risco.
Con isto non pretendemos falar poles oprimides, senón ser un altofalante para as súas voces. Cremos que son eles quen xa se están empoderando, ocupando os espazos que sempre lles foron negados, atacando as raíces da opresión e visibilizando as súas propostas e as súas ideas. O que pretendemos non é usurpar ese traballo que eles xa están a facer (e non precisamente coa nosa axuda e apoio reais) senón ceder os nosos espazos para que ese traballo se vexa e escoite máis. Con todo, si nos gustaría dicir algo:
Extrapolando ao feminismo, a etiqueta de “Aliado” xurdiu para que aqueles homes que se autoproclamaban feministas deixasen de apropiarse da loita mentres continuaban beneficiándose dos seus privilexios e tivesen unha etiqueta coa que nomear un suposto “compromiso honesto” coa destrución do Patriarcado ou para marcar unha diferenza con respecto aos homes “que seguen sendo machistas” (non coma ti, que xa superaches todos e cada un dos teus condicionamentos e alcanzaches a iluminación). Vemos que moitos homes converteron esa identidade no novo “Son un home feminista” e utilízana como medalla de honra. Se se tiveran deconstruido e revisado tanto, non precisarían iso para demostralo. Con isto é o mesmo. Non cremos na figura do Aliado, e se nos apurades, tampouco na de Cómplices. Non precisamos que se nos recoñeza como “aliades” nin como “cómplices” nin como nada. Deixaremos que sexan os nosos xestos e palabras, o noso xeito de compartir o espazo, a voz e as ferramentas, as que falen por nós e definan novos lugares comúns.
«Vuestras aulas, nuestras jaulas: Recopilación de textos contra la escolarización obligatoria, el sistema de «enseñanza» y la sociedad que cree necesitarlos»
Para descargar ou ver en liña:
“Mutilasteis trozos de mi, me incrustasteis trozos de vosotros/Castigándome por reír y por hablar con los otros/Obligándome a reprimir sentimientos y lo que pensaba/Soportando tener que oír, sermones que no me gustaban (…) Padres, profesores, psicólogos y educadores: ¡Asesinos! Padres, profesores, psicólogos y educadores: ¡Policías! Os cargasteis la espontaneidad de un niño, la creatividad, la rabia y el cariño.”
– Da canción “Mutilasteis” do cantautor Producto Interior Bruto
O presente material pretende ser unha recompilación de distintos textos que traducimos e agrupamos e que teñen como denominador común a crítica ao chamado “sistema de ensino”.
Cremos que todas as institucións académicas que conforman devandito sistema (colexios, institutos, facultades universitarias…) así como os lugares reservados para o castigo a quen non encaixa nos parámetros esixidos ou non acata as normas (aulas especiais, psiquiátricos, centros de menores, reformatorios…), teñen como función principal perpetuar o statu- quo deste mundo e os valores e ideas nos que se basea. A autonomía é eliminada e cada alumne pasa a estar sometide ás normas de supostes expertes que só buscan converternos en gando obedente, en cidadáns satisfeites dos nosos roles reproducindo os mesmos patróns de autoridade. O Clasismo, o Colonialismo e o Racismo, o Capacitismo, a súa falsa bioloxía binaria, patriarcal e especista, a súa “arte” normativa e feita negocio, a súa normalidade, o seu ego.
Nós cremos noutros xeitos de entender as relacións e a vida. Sabemos que é posible construír outros vínculos co que nos rodea, facernos cargo das nosas decisións e responsabilidades sen que un líder teña que dicirnos que facer, e traballar xuntes, e non competindo entre nós, por satisfacer os nosos desexos e necesidades sen ter que oprimir nin devaluar a ninguén polo camiño. Por iso, queremos apostar por un ensino libre, sen dogmas nin xerarquías e que non remate unha vez completas os ciclos pautados senón que nos acompañe todo o noso percorrido como un duro pero fermoso exercizo de aprendizaxe, autocrítica e evolución constante. Para iso, sentimos a necesidade de cuestionar, atacar e sabotear os espazos e estruturas onde o Estado e o Capital perpetúan o seu dominio, e esta publicación é un pequeno paso nesa dirección.
Esta publicación queremos dedicarlla á memoria de Ramón Barrios, de Hamid, de Saray e de todes es nenes salvaxes mortes en centros de menores, asasinades pola maquinaria educativo-punitiva do Estado. Non vos esquecemos, non perdoamos…
Distribuidora Anarquista Polaris
Inverno de 2019
Decálogo de preguntas básicas para homes que busquen librarse desta masculinidade
Para ler online/descargar click aquí.
Machista eu, pero que dis, como vou ser machista…
Esta é a reacción que moitos (Case todos) temos a primeira vez que nos sinalan os nosos privilexios ou o marco de desigualdade patriarcal no que se desenvolven as nosas vidas e relacións. É difícil, e incómodo, escoitar que o teu comportamento agrede, ou que estás a reforzar continuamente un sistema de opresión do que en moitos casos nin sequera es consciente, porque educáronnos para normalizar todas as violencias das que facemos parte, non só co machismo, tamén con outras desigualdades cunha matriz de xénero ou coas desigualdades de clase, raciais, funcionais, etc.
Ademáis, os homes tendemos a entender o machismo como maltratadores que pegan malleiras á muller ou como siniestros encarapuchados que violan rapazas en caleixóns escuros, e aínda que esas situacións por desgraza seguen a ser cotiás (só hai que botar unha ollada ás arrepiantes cifras de feminicidios e agresións sexuais para facerse unha idea), só son a punta do iceberg dun sistema que funciona a nivel estrutural e que contamina todas as esferas, espazos e interaccións que compoñen a nosa contorna. Nada está exento.
Nós pensamos que é importante comezar a facer un traballo por nós mesmos para desfacernos desta masculinidade tóxica e agresiva que nos foi inculcada e avanzar. Somos conscientes de que este é un camiño moi longo, complicado, nós mesmos nos equivocamos, fixemos sentir incómodas a compañeiras e amigas, descoidamos… pensamos que os procesos son lentos, e non pretendemos dar ningunha fórmula máxica nin respostas definitivas. Pola contra, apetécenos máis e parécenos máis interesante plantexar interrogantes. Por iso, neste pequeno fanzine facemos 10 preguntas que pensamos que poden ser un punto de partida útil para aqueles homes que tamén queiran aprender e producir outros xeitos de relacionarse coas outras, de coidar, de ocupar o espazo, de expresarse ou de querer, non só coas mulleres, senón con calquera.
Esta publicación pretende ser unha ferramenta. Cando remates de usala, non a tires, pásalla aos teus amigos, organizade obradoiros, usádea xuntos!