«Bendita sea la llama… Una introducción anarconihilista a la resistencia en los campos de concentración nazis» (Serafinsky)
Para ler online/descargar click aquí.
Ao ler, escoitar testemuños de sobreviventes ou ver documentais acerca do holocausto nazi, xurdía con frecuencia unha pregunta: Como é posible que todo isto ocorrese sen que ninguén opuxese resistencia? Como conseguiron os verdugos tal nivel de submisión á súa arrepiante mecánica do xenocidio? Profundando soubemos que, en verdade, si houbo resistencia, valente e abundante, aínda que gran parte da súa memoria perdeuse, silenciada polos nazis e as súas represalias. Entón, xurdía outra pregunta, aínda máis difícil de respostar e dixerir: Como é posible que en lugares como Auschwitz ou Treblinka, onde día a día eran asasinadas e torturadas centos senón miles de persoas e todo estaba cuberto pola desesperanza máis atroz, alguén fose capaz de reunir a forza para rebelarse?
O presente texto, que recollemos de Anarchist Library e traducimos a castelán para logo editalo neste libelo que tes entre as túas mans, pretende responder a estas preguntas, e cremos que analizar desde unha perspectiva anarquista e nihilista os principais episodios de resistencia e sublevación contra os nazis permítenos tamén reinterpretar as condicións das nosas loitas no presente e facer autocrítica.
Comparar a nosa realidade coa dunha prisioneira dun campo de concentración nazi pode parecer unha estupidez, incluso unha falta de respecto a quen viviu aquel inferno. Ese, de todos os xeitos, non é o noso obxectivo. En calquera caso, si atopamos un paralelismo fundamental e inquietante: Tanto as que agardaban temblorosas e resignadas a súa quenda para ir á cámara de gas como quen día a día aguantamos esta miseria agardando un milagre (chámese ese milagre a “revolución”, o “progreso” ou un advenemento divino) aferrámonos a esperanzas baleiras para evitar enfrontarnos a unha realidade sobrecolledora e horrible.
Cando en decembro de 2008 un axente de policía chamado Epaminondas Korkoneas asasinou en Atenas ao rapaz anarquista Alexandros Grigoropoulos, de 15 anos, desencadeou unha das maiores revoltas sociais da nosa época. No contexto daquela insurreción, un dos moitos textos distribuídos remataba cunhas palabras que pensamos que paga a pena rescatar para a ocasión: “Non temos ilusións. Non temos ningunha esperanza. Por iso somos perigosos (…) Historia, alá imos”.
Se cadra non foron as esperanzas tenues as que empoderaron a esas condenadas de Birkenau, de Treblinka, de Sobibor, para alzarse contra os seus captores, senón precisamente a falta do seu consolo. Se cadra non foi un programa estruturado de obxectivos a longo prazo o que lles deu a seguridade para lanzarse ao pescozo do seu inimigo a pesar da asimetría absoluta en canto a medios e capacidade, senón un contexto de tal adversidade que toda proxectualidade resultaba en balde ao non saber sequera se chegarían vivas ao día seguinte. Se cadra non son certezas, nin unha garantía de vitoria, o que necesitamos para abandonar esta falsa seguridade e atacar a un mundo que nos escraviza, e que apaga os nosos desexos de prenderlle lume afacéndonos a unha vida na derrota formada por relacións desestruturadas, masas solitarias enfermas de anonimato, vidas mediadas por comodidades tecnolóxicas que non nos fan felices e devastación ambiental, caos climático e escaseza, entre guerras por recursos, espellismos e psicofármacos, senón escoitar aos nosos corazóns e asumir que, independentemente dos nosos actos, xa estamos condenadas. Porque neste inmenso campo de exterminio no que transformaron o mundo, Auschwitz está en todas partes. Está nas fronteiras de Lampedusa e Ceuta e na gran fosa común na que se converteu o fondo do Mar Mediterráneo; Está nas prisións, os psiquiátricos e os CIE onde seguen torturando e esnaquizando ás persoas; Está aquí, agora, nas nosas vidas domesticadas, no medo a saírse da liña, a desobedecer.
Nós non cremos que o nihilismo poida ser convertido nunha identidade nin fagocitado en ningún mercadillo ideolóxico, e por iso cremos que non ten sentido definirnos como nihilistas. Entendemos o nihilismo como un camiño máis de tantos que transitamos en diferentes momentos, e como unha ferramenta máis para a análise e a estratexia que nos permite romper con moitos dos lastres que nos atopamos mesmo dentro das nosas loitas e espazos. Aprendemos desas teorías e críticas, algunhas as aplicamos, outras as refugamos. Aínda así, gustaríanos acabar esta introdución citando a Renzo Novatore no seu texto “Cara á Nada creadora”:
“Viñemos a acender sobre a Terra unha selva de fogueiras, para iluminala durante a noite que precede ao gran mediodía. E as nosas fogueiras apagaranse só cando o Sol descubra maxestoso sobre o mar. Se ese día non debese chegar, as nosas fogueiras seguirán crepitando tráxicamente entre as tebras da noite eterna…”
«Beyond Amnesty» (edición en galego)
Para ler/descargar o libelo clickade aquí.
“Por eso hay en mis noches voces en mis huesos, y también visiones de palabras escritas pero que se mueven, combaten, danzan, manan sangre, luego las miro andar con muletas, en harapos, corte de los milagros de a hasta z, alfabeto de miserias, alfabeto de crueldades… La que debió cantar se arque de silencio, mientras en sus dedos se susurra, en su corazón se murmura, en su piel un lamento no cesa.”
-
“Descripción” (Alejandra Pizarnik)
Repasando recentemente este texto, tras varios anos desde a nosa primeira lectura, e comentándoo con persoas afíns ou próximas, decatámonos de que para moitas delas, Beyond Amnesty era un completo descoñecido. Algunhas, simplemente, oíran falar del. Outras nin sequera coñecían a súa existencia. Pode ser que se trate dun cambio xeracional, ou de que a critica da psiquiatría oficial, e a politización da saúde mental desde unha perspectiva de loita e liberación, siga sendo para moitas persoas (cada vez menos, pensamos) unha temática periférica ou un tabú. Ou se cadra non é máis que o resultado de camiños diferentes que non chegaron a cruzarse con esa lectura.
En calquera caso, e considerando ademais que ata o día de hoxe non coñecemos ningunha edición en galego, pensamos que era unha boa idea e unha achega interesante a súa tradución e reedición, buscando tamén con iso reactivar a súa circulación e debate.
Escrito nun estilo a medias entre un diario persoal e un florilexio de datos técnicos e referencias estatísticas, Beyond Amnesty pretende ser unha aproximación á escura conexión entre o inaceptable estilo de vida das sociedades capitalistas posindustriais e a autolesión, e, en xeral, o absoluto deterioro da saúde mental das persoas que habitamos nas urbes dos países occidentais. A través das experiencias da autora, o texto disecciona o trauma, a violencia, e o estado de ansiedade e tensión que a atravesan na rúa, nos movementos sociais, nas accións, e a súa visión da rebelión e a (auto)destrución como derradeira escapatoria perante o que describe como “unha sensación política e emocional de estar sitiada, de estar baixo ocupación”.
Avisamos ás lectoras: Beyond Amnesty é un texto que consideramos fundamental e único, pero tamén moi duro, e narra vivencias que poden resultar perturbadoras ou afectar ás persoas receptoras. Son historias que pensamos que deben coñecerse precisamente polo seu potencial para conmover, sacudir e doer, e valoramos o exercizo de empatía ou a curiosidade que te levaron a ter este libriño diante de ti, pero aconsellamos ler con cautela.
Ás que quixeron loitar pero non puideron atopar as forzas.
Ás que loitaron pero perderon, e agora bérranlle ao baleiro pechadas con chave nas soidades insonorizadas da normalidade burguesa.
Ás que agochan cicatrices, e ás que fan das súas cicatrices trincheiras na guerra contra a mercadoría.
A todas elas…
«Roza e as outras: O papel das mulleres na preparación da revolta armada no campo de concentración de Auschwitz»
Para ler online/descargar click aquí (versión lectura online) ou aquí (versión compaxinada para imprimir).
O presente texto foi escrito nun comezo para a web da editorial anarquista Abordaxe! coa intención de dar a coñecer un episodio de resistencia descoñecido para moitas, na nosa opinión debido tanto ao contexto e lugar onde aconteceu (e onde resulta difícil, en principio, imaxinarse unha sublevación armada das prisioneiras) como polo feito de que as súas protagonistas sexan mulleres, eternas silenciadas, invisibilizadas por unha historia escrita por homes que xamáis recoñecerán ás mulleres como suxeitos protagonistas, e moito menos como individuas conscientes capaces de organizarse por sí mesmas para respostar aos seus opresores e loitar polas súas vidas e dignidade.
Agora, decidimos editalo nun formato sinxelo e asequible coa mesma idea, agardando que axude á súa difusión e lectura, e que esta historia continúe inspirando novas esperanzas e novas revoltas.
Queremos agradecer a labor que realizou no seu día Ingrid Strobl, xornalista e activista feminista e anticapitalista, documentando, ordenando e compartindo a historia das mulleres que participaron nos distintos movementos de resistencia que xurdiron nos territorios europeos ocupados polos nazis ou na España franquista, porque permitiunos coñecer moitas voces e fazañas coma esta. Aconsellamos encarecidamente a lectura do libro “Partisanas: La mujer en la resistencia armada contra el fascismo y la ocupación alemana (1936-1945)”.
Queremos dedicar esta publicación, por suposto, á memoria de Roza Robotta, Ala Gertner, Regina Safirstain e Ester Wajsblum, agora que se cumpren 75 anos desde aquel 6 de xaneiro de 1945 no que as catro foron aforcadas en Auschwitz polas SS diante do resto de prisioneiras. Tamén queremos dedicalo á memoria de todas as demais, de todas as mulleres que resistiron contra o fascismo e cuia her-story foi silenciada mesmo polo propio patriarcado “revolucionario”.
Por elas. Por todas.
«Cuerpos Animales, Sujetos Coloniales: (Re)localizando la animalidad en el pensamiento decolonial» (Billy Ray Belcourt)
Para ler online/descargar click aquí.
Antes de nada, parécenos importante aclarar dúas cousas:
A primeira, que quen traduce e edita este texto somos persoas brancas que nacemos e vivimos en Europa. Sabemos que partimos de posicións de privilexio con respecto ao autor, e que non temos conexión algunha coa experiencia de ser parte dun pobo ou cultura colonizados. Por iso, non é a nosa intención ocupar un espazo que non nos corresponde, nin tampouco roubar voces indíxenas para usalas de coartada, senón simplemente aproveitar os nosos medios para tratar de amplificar, no posible, esas voces, para que sexan elas as que conten a súa historia.
A segunda, que este texto sae da Academia, en concreto da Universidade de Alberta (Isla Tartaruga, actualmente chamado “Canadá”). Isto xerou algúns debates entre nós sobre se editalo ou non, xa que consideramos que esta non é unha característica neutra, porque pensamos que a Academia é per-se patriarcal, colonialista, racista e clasista. Non pensamos que a súa produción de teoría e discurso poida (nin deba) separarse das estruturas do sistema ao que pertencen as devanditas institucións. Con todo, tamén cremos que, a pesar de todo, de aí saíron e continúan saíndo reflexións e achegas moi interesantes e útiles para diferentes loitas, e ás veces a súa orixe universitaria non nos parece un motivo para non contribuír á súa difusión. Aínda así, queremos facer esta reflexión porque nos cansa un pouco a pedante palabrería técnica que adoita impregnar estes textos.
A intención de traducir e publicar este e outros textos de temática análoga xorde da procura de formas de enfocar o antiespecismo que non partan do discurso eurocéntrico e privilexiado.
Estamos bastante canses do animalismo liberal e das principais correntes do denominado “movemento polos dereitos dos animais”, que non cuestionan as estruturas sociais, económicas e políticas nas que se desenvolve a súa proxectualidade e limitan a súa acción a pintar de verde ou a colocarlle un certificado de “Vegano” ao mesmo sistema capitalista que devasta a terra, coloniza, obriga a emigrar, persegue, tortura, encerra e asasina a millóns de persoas. Tampouco nos interesa seguir lendo os mesmos textos autorreferenciais, que nos pintan como unha especie de elite moral por ser cidadaniños brancos das metrópoles occidentais que levan un “estilo de vida vegano”. Queremos textos que nos interpelen, que nos sinalen, que ataquen os nosos privilexios. Queremos axudar a derrubar a dominación, sobre os nosos corpos pero tamén sobre os de outres. Porque non podemos falar de liberación animal esquecendo que os humanos tamén somos animais que merecen ser libres.
«Votar no es reducir el daño: Una perspectiva indígena» (Indigenous Action)
Para ler online/descargar, click aquí.
“As ferramentas do Amo nunca desmontarán a casa do Amo”
– Audre Lorde
Antes de nada queremos aclarar que quen isto traduce é unha persoa branca, nada en Europa, sen relación algunha coa experiencia de formar parte dun pobo indíxena e sufrir colonialismo, ocupación, espolio ou unha política máis ou menos disimulada de exterminio e epistemicidio. A nosa intención, por tanto, non é falar poles indíxenas nin polas persoas racializadas senón, pola contra, tratar de usar os medios ao noso alcance para amplificar na medida do posible as súas voces.
Pola nosa banda, chegamos a un punto no que, para ser sinceires, o que nos importa non é tanto se votas ou non (que ao final é bastante pouco relevante a efectos prácticos e a coherencia parécenos bastante reaccionaria), senón que fas o resto do tempo, con que te implicas e que loitas levas a cabo. Con todo, se hai algo que nos xera repulsión son as persoas que tentan manipularnos para que aceptemos votar ou que nos culpabilizan ou sinalan se eliximos non facelo. Moitas veces cando criticamos, como anarquistas, os fraudes electorais cos que a democracia lexitima e perpetúa o seu dominio, atopámonos con persoas que nos acusaban de tomar a decisión de non votar e de criticar ao sistema electoral desde o noso privilexio branco de persoas europeas con papeis que non terían que enfrontarse á deportación ou a persecución se determinadas formacións políticas chegasen ao goberno. Pasando por alto o inxenuo de pensar que o racismo e a deportación son cousa dunhas poucas formacións políticas especialmente grotescas e non dun sistema enteiro e unha cultura arraigados no colonialismo e o imperialismo, goberne quen goberne (coma se os partidos de suposta “esquerda” non demostrasen tamén a súa capacidade para perseguir a migrantes indocumentades, xustificar e enriquecerse con guerras e construíndo CIEs e fronteiras, non tivesen policía, etc.) estas falacias desconcértannos, especialmente porque a gran maioría de persoas que nos dicían isto son persoas brancas tamén, aínda que visto o visto parece que consideran racista non votar pero en cambio non consideran racista o seu constante paternalismo, o seu rol “portavoz” falando polas persoas racializadas e a súa instrumentalización da opresión que sofre a xente racializada como argumento para defender o voto dun branco no mesmo sistema colonial que oprime a esas persoas. É un fenómeno, canto menos, curioso.
Nós como xa dixemos ao comezo desta introdución non queremos falar poles racializades e indíxenas (tampouco para dicirlles que non voten, ollo) así que para futuras eleccións e en plena corentena pareceunos interesante traducir e difundir este texto des compañeires de Indigenous Action para alimentar o debate e que cada persoa decida. O texto céntrase no contexto estadounidense pero, salvando distancias, a verdade é que nos parece totalmente extrapolable a outros contextos xeograficamente máis próximos. Esperamos espertar a reflexión e sobre todo, alentar á auto-organización e a acción directa sen intermediaries.
«Desmontando mitos arredor do veganismo e a xente racializada» (Sarambi)
Para ler online/descargar (se o imprimides aconsellamos facelo en formato folleto nunha folla A-4, de xeito que ao dobralo vos quede un díptico moi lindo):
Continuando coa nosa labor de traducción e difusión de textos de contido antiespecista pero cunha chave decolonial e non eurocéntrica, decidimos traducir e editar en galego e castelán un texto breve asinado por Sarambi e que nós tiramos do fanzine en inglés «My vegan-edge is anything but white», editado por Warzone Distro.
O texto pretende servir de réplica aos principais argumentos que xorden en resistencia aos planteamentos e prácticas veganas/antiespecistas dentro de espazos decoloniais ou de activismo antirracista, onde ás veces presupoñen que o veganismo é algo branco, colonial, e que polo tanto debe ser rexeitado cando, en realidade, as propias cosmoloxías indíxenas e as relacións pre-colombinas entre moitos pobos indíxenas e os animais non humanos eran, de feito, moi distintas.
«Movementos Coidadosos: Enfermidade Crónica e Activismo» (Radical Resilience)
Para ler online/descargar a publicación:
Cando falamos de transformar/destruir as estruturas de opresión nas que vivimos, o plano sobre o que se proxecta o devandito cambio xamais debería ser abstracto. Discutir e teorizar sobre a utopía só adquire potencial revolucionario na medida en que se acompaña dunha práctica de ensaio-erro para xerar, aquí e agora, espazos e tempos concretos cuxo centro non sexa a reproducción alienante do individualismo neoliberal senón unha noción do común que rache con todas as formas de illamento coas que esta sociedade nos violenta, divide e trastorna, disfrazando de éxito individual discursos que culpabilízannos por fallar na súa competividade absurda, insensibilízannos e enfríannos.
Antes de ler este texto nunca pensaramos en varias das problemáticas que pon sobre a mesa. Se cadra iso débese a que nin nós nin a nosa contorna de afinidade próxima pasamos por unha enfermidade crónica nin por algunha outra doenza que nos obrigase a retirarnos ou nos volvese dependentes. Con todo, outras das cuestións que se tratan aquí, relacionadas coa falta de accesibilidade para persoas sufrintes ou con necesidades especiais nos nosos movementos, si resoan coas nosas propias vivencias dende outros lugares (por exemplo, o sufrimento psíquico). A vergoña ou o “medo” para amosarnos vulnerables e pedir axuda, as xerarquías informais en relación ao currículo militante de cada cal e a diferente consideración dunhas tarefas respecto a outras (quedando sempre devaluadas tarefas historicamente feminizadas como os coidados e todo o que ten que ver co sostén das comunidades e o traballo reprodutivo) son defectos e carencias graves que observamos nos nosos movementos (aínda que sendo honestes cremos que se están a facer grandes avances nese sentido, o cal acóuganos e aléntanos).
Traducir e editar este texto pretende ser unha axudiña nese sentido, para seguir camiñando cara uns espazos máis seguros para todes, e non falamos aquí desa “seguridade” que se soe confundir con inercia e falsa comodidade, e que polo menos a nós danos noxo. Referímonos a espazos onde, mesmo aceptando os riscos do conflito, poidamos sentirnos segures porque o temor a caer atópese coa confianza en que sempre haberá mans que nos suxeiten e recollan volvéndonos por en pé, que nos entendan nos nosos límites, acompañen nas carencias e valoren nos esforzos, sexan máis ou menos visibles ou espectaculares.
Como dixo unha amiga moi querida: “A nosa patria son os afectos”. Coidemos unhes des outres para sermos perigoses xuntes contra este sistema e o seu mundo.
«La Noche del Diablo: Sobre el espíritu ingobernable de Halloween»
Para descargar/ler online, click aquí (está en proceso tamén unha versión en galego, dispoñible próximamente!).
Con motivo destas datas tan profanas, publicamos a nosa traducción do libelo «Devil’s Night: On the ungovernable spirit of Halloween». O texto, anónimo, apareceu orixinalmente publicado na revista Mask Magazine en outubro de 2015. Posteriormente, foi revisado e ampliado e reeditado por Ruine des Kapitals, de onde nós o descargamos para a súa traducción e edición en castelán. A nosa intención é rescatar o que consideramos un anaco da historia subversiva do esquecemento ao que foi condeado polos mesmos procesos de recuperación, pacificación e asimilación que temos visto noutros eventos, festividades e efemérides significativas dun xeito ou outro para o movemento revolucionario.
De onde vén Halloween? Por que un conxunto de rituais paganos transformouse nunha moda máis da sociedade de consumo? Por que tantas veces, grupos de rapaces e xóvenes sen unha militancia política particular, aproveitaron Halloween para desfrutar profanando o sono tranquilo dos «bós cidadáns», atacar a propiedade e burlarse dos adultos, da policía, dos profesores e dos políticos? Que relación garda a recuperación de Halloween e Samhaín coa persecución á disidencia, as queimas de bruxas ou os procesos colonialistas? Cremos que é importante mergullar no pasado, revisar unha e outra vez de onde vén a cultura que nos foi ensinada, e profanala, atentando unha e outra vez contra o silencio que a neutraliza. No caso de Halloween, unha festividade con tanto potencial e contido rebelde e que tantas veces tentaron aniquilar, silenciar ou domesticar, o exercizo parécenos especialmente interesante.
«Letras dende o victimario» (Xavier Bayle)
Para ler online/descargar:
Decidimos editar en formatos sinxelos algúns textos máis curtos que aínda que xa levan tempo dispoñibles en Internet ou en distintas publicacións a nós parécennos especialmente chamativos ou interesantes, e para comezar con esta serie de materiais a nosa primeira entrega é «Letras dende o victimario» de Xavier Bayle, do que presentamos tanto a nosa edición en castelán como a nosa edición en galego (ata onde temos coñecemento a única dispoñible na nosa lingua ata o momento) e que para nós representa unha reflexión breve pero intensa sobre o que significa vivir na outredade, no lado desafortunado da opresión.
«En memoria de Taylor (preso trans morto en prisión en Reino Unido)»
Para ler online/descargar:
Taylor, un preso trans encarcerado en Reino Unido, suicidouse no cárcere cortándose o pescozo. A súa é unha historia tráxica, de precariedade, abusos transfobos e homófobos, violencia psiquiátrica e patoloxización, torturas e malos tratos en prisión.
Dende o noso pequeno proxecto quixemos facernos eco disto, axudar a que non pase desapercibido, e por iso decidimos traducir o texto na memoria de Taylor publicado poles compañeires da Cruz Negra Anarquista de Bristol e maquetalo en formato fanzine para poder facilitar a súa descarga, impresión e difusión.
Deixamos as versións en galego e castelán en descarga gratuita e alentamos e animamos á súa difusión, copia e distribución por todos os medios que vos parezcan acaídos. A transfobia e as prisións MATAN.
«Bajo el asfalto está el bosque» (textos sobre a loita en defensa do bosque de Atlanta)
Para ler online ou descargar click aquí.
Esta publicación reúne en castelán dous artigos que apareceron na web do colectivo editorial anarquista norteamericano CrimethINC. Nós encargámonos da tradución dun deles, “Bajo el asfalto está el bosque”, pero o outro, “La ciudad en el bosque”, atopámolo xa en castelán (agradecemos moito o seu labor aes tradutores descoñecides).
A nosa intención ao traducir e editar estes textos nun fanzine é facilitar a súa difusión e achegar o noso pequeno gran de area na difusión da loita que se está levando a cabo en Atlanta (Xeorxia, EE.UU.) contra a destrución dunha gran superficie forestal e algúns parques locais co fin de construír neles dous megaproxectos que, cada un á súa maneira, forman parte do miserable decorado de represión, xentrificación e consumismo que nos humilla, enferma e aliena a diario.
Por unha banda, o proxecto da “Cop City”, unhas macroinstalacións de adestramento policial coas que continuar sofisticando e expandindo a vixilancia e a “policialización” da vida, nun país cun índice altísimo de asasinatos, corrupción e brutalidade policial. Por outro, un gran magnate de Hollywood que pretende montarse alí outro escenario e estudo de cinema.
A defensa do bosque de Atlanta levouse a cabo mediante diferentes estratexias, que ecoan con nosas propias formas de concibir a loita, desde a autonomía total, a acción directa sen intermediaries, a desobediencia civil e por suposto o ataque e a sabotaxe. A construción de estruturas de resistencia e de vivenda nas copas das árbores, a celebración de eventos e festas autoorganizadas, os enfrontamentos coa policía e as empresas construtoras, e a posta en valor do bosque e dos espazos abertos e naturais fronte á non-vida das cidades, continuamente condicionada polo diñeiro e mediada polo consumo e a tecnoloxía, son ferramentas que nos din que nesta era de crise permanente e colapso, aínda é posible levar as ideas máis aló do terreo dos soños e convertelas en realidade, en prácticas aquí e agora que ameacen ao poder, os seus plans e a continuidade do seu mundo.
Por un mundo que mereza a pena habitar.
Por unha vida que mereza a pena vivir.
O verán máis fresco do resto da túa vida, 2022
«Yo y yo mismx» (Dany Juego)
Para ler online ou descargar:
Unha reflexión asinada por Dany Juego e que nós atopamos hai anos circulando por Internet. Pareceunos interesante editala nun formato de panfleto, doado de imprimir e distribuir, porque no seu día tocounos bastante dentro e removeunos, resoando con algúns sentires que tiñamos e coas nosas propias vivencias.
«Traizón: Unha análisise crítica da cultura da violación nas subculturas anarquistas» (Words To Fire)
Para ler online ou descargar:
Unha traducción que fixemos do texto «Betrayal: A critical analysis of rape culture in anarchist subcultures», publicado hai uns anos por «Words To Fire Press» e que nós recollimos dende Anarchist Library. Trátase dunha crítica ás estruturas que manteñen as dinámicas de violencia sexual dentro das contornas presuntamente antiautoritarias ou anarquistas. Un convite á autocrítica e a revisar cales son as nosas formas de acción (ou de omisión) cando se produce unha agresión, e actualizar e mellorar o arsenal e a caixa de ferramentas.
A intención de traducir e editar este texto xorde da necesidade, por desgraza aínda moi vixente, de cuestionar e interpelar a existencia dunha cultura da violencia sexual dentro de ambientes anarquistas. A pesar de todos os esforzos e sufrimentos des noses compañeires por visibilizar o problema, crear e compartir recursos, elaborar protocolos, rexistrar testemuñas, esixir xustiza ou cobrar vinganza, a ameaza persiste. Non pensamos que se trate dun problema tampouco de escaseza de ferramentas, pois os textos, as reflexións, os talleres, e a longa lista de accións en contra da violación dentro e fóra dos espazos especificamente antiautoritarios están aí. O problema, se cadra, ten máis que ver coa actitude que temos perante este asunto.
Quen traduce, maqueta e edita este material e escribe esta introdución identifícome como home cishetero. Penso que teño unha responsabilidade comigo mesmo, co resto des miñes compañeires, e en xeral, cos compromisos que conleva recoñecerse como anarquista. Isto non se trata de facer de madeiros unhes con outres, como di Clementine Morrigan, dicir “fuck the police” significa que non actuamos como policías entre nós. Máis ben, trátase de convidarvos a todes, e especialmente a todos, a un percorrido incómodo pero fundamental, na procura de xeitos de tratarnos, coidarnos e amarnos ou desexarnos que sexan auténticas, xustas e verdadeiramente emancipadoras e libertarias, e sobre todo, pola demolición dunha vez de todo ese monstro que é a violencia sexual e, en xeral, o Patriarcado. Agardamos que sirva de axuda.
«Duelo: Más allá del lenguaje» (Nikki Kattoura e Nada Abuasi)
Para descargar/ler online: aquí
O 7 de outubro de 2023, organizacións de resistencia do pobo palestino lanzaron unha ofensiva contra a ocupación sionista, derrubando parte dos valos que amurallan a Franxa de Gaza (décadas atrás convertida en campo de exterminio ao descuberto polas forzas israelís), e recuperando parte do seu territorio. Non é a nosa intención entrar a valorar nin analizar moral ou estratexicamente dita operación, porque pensamos que toda crítica ou interpretación da insurxencia palestina en contra dos seus verdugos dende a comodidade ignorante de Occidente, os nosos teletipos e as nosas academias, está de máis e é insultante, xa que Israel non tería o poder que ten sen o respaldo militar, intelectual, político e financeiro de Estados Unidos e Europa. O único que temos que dicir é que nós negámonos a condenar a quen, tendo esgotado toda vía pacífica posible para tentar poñer fin ao seu sufrimento, optaron por devolver unha pequena parte da violencia que lles subxuga dende hai 75 anos.
Usando de escusa a devandita sublevación, as forzas armadas israelís non deixaron de bombardear indiscriminadamente Gaza, intensificando a súa xa habitual brutalidade e atacando incesantemente edificios residenciais, hospitais, escolas, campos de refuxiados e corredores humanitarios, así como tamén rexións limítrofes do Líbano e Cisxordania, causando nun mes máis de 10.000 vítimas mortais (das que aproximadamente o 50% eran nenes pequenes) e moitas máis feridas ou desaparecidas aínda entre os escombros. Este masacre, que non é senón o culmen do proxecto de aniquilación sionista para o pobo palestino e todo o mundo árabe, foi dolorosamente branqueada pola prensa internacional, con altos mandatarios da Unión Europea expresando as súas condolencias aos colonos israelís, e xustificando a matanza masiva de civís palestines co pretexto da suposta “defensa antiterrorista”. Xa non atopamos termo con magnitude dabondo como para describir a náusea, a vergoña e a raiba que nos produce o relato mediático e a pasividade do “mundo occidental”.
Tras ler este texto, conmoveunos e decidimos traducilo e sacar unha pequena edición en castelán, coa que tentar contribuír á súa difusión. Pola nosa banda, pouco máis que engadir salvo nosa máis enérxica condena, desprezo e noxo cara ao sionismo, o “Estado” de Israel e todos e cada un dos seus defensores e falsos críticos.
DENDE O RÍO ATA O MAR, PALESTINA VENCERÁ!