[Nova Edición] «Yo y yo mismx» (Dany Juego)

Unha reflexión asinada por Dany Juego e que nós atopamos hai anos circulando por Internet. Pareceunos interesante editala nun formato de panfleto, doado de imprimir e distribuir, porque no seu día tocounos bastante dentro e removeunos, resoando con algúns sentires que tiñamos e coas nosas propias vivencias.

Para ler online ou descargar:

Presentación «Hasta que todes seamos libres» no Evento Solidario para o Santuario Vacaloura (CSA do Sar)

O vindeiro 11 de marzo estaremos no CSA do Sar unha vez máis, presentando o noso fanzine «Hasta que todes seamos libres». Reflexionaremos sobre as consecuencias da falta de perspetivas políticas e de conciencia sobre outras opresións dentro dalgúns sectores do movemento antiespecista e polos dereitos dos animais, e a necesidade de entender os diferentes frentes de loita de forma complementaria, conscientes dos nosos privilexios e do espazo que ocupamos, para atacar a dominación en todas as súas formas.

Haberá diferentes actividades durante todo o día, e os beneficios do evento irán destinados a apoiar económicamente aes compañeires do Santuario Vacaloura. Estades convidades!

Palestra + Coloquio – «Exércitos nas rúas: Informe UO2020 da OTAN e militarización da vida cotiá» (CSA do Sar, Compostela)

Seguindo co ciclo de palestras sobre a militarización progresiva da vida cotiá e o informe UO2020 que viñamos realizando dende que remataron as mobilizacións contra a cimeira da OTAN en Madrid o verán pasado, o vindeiro xoves día 23 de febreiro, ás 19:00 da tarde, estaremos no CSA do Sar (R/ Curros Enríquez, 28) en Compostela. Falaremos sobre as formas de represión que se achegan e sobre os «aperitivos» que xa puidemos observar deste fenómeno. Teremos material da nosa distri ❤️

Vémonos alí?

Xornada pola Defensa da Natureza e dos Espazos de Vida (20 xaneiro)

Cando falamos de defensa do territorio, sentimos moitas veces que falamos en abstracto, como se nunca rematase de se concretar cales son realmente as formas nas que tomamos parte nesa resistencia (e ofensiva) contra o mal chamado «progreso» (no que o único que progresa son as estruturas de dominación da economía privada sobre a vida e as necesidades coletivas). Pero alén da impotencia e os seus enganos, agora mesmo están a darse por todo o mundo diferentes loitas pola defensa dos espazos comúns, da vida libre e da natureza salvaxe, contra un monstro omnicida que avanza arrasando bosques, montañas, fogares e memoria. Dende os bosques de Atlanta, na terra roubada hoxe chamada «Estados Unidos», ata Hambach e Lützerath en Renania Occidental, Alemaña, pasando por Sainte-Soline, Bouc-del-air, ou Bure e Bar le Duc en Francia, Covas de Barroso en Portugal, ou aquí, no rural galego, onde a xente de Terra de Montes está a organizarse contra as eólicas. Para achegarnos a esas loitas e debater entre iguais como podemos implicarnos, axudar, e cales son as nosas responsabilidades cando falamos de ecoloxía revolucionaria, organizamos esta xornadiña o venres que vén, á que estades todes máis que convidades.

Queremos coñecernos cara a cara, e saber cales son as diferentes perspetivas que existen sobre a urxencia de defender a terra e de pelexar contra aqueles que aspiran a comerciar ata co aire que respiramos. Vémonos alí!

Algunhas reflexións (tardías) sobre o 1J (2019) e os vetos.

«Quisiera decir algo, pero quizás sea inútil. Nos han vuelto a engañar, una vez más de manera sutil, como lo suelen hacer. Hemos sido generosas, acogedoras, maternales. Hemos hablado, discutido, cantado, exhibido hasta los más ingenuos de nuestros gritos, sin comedimiento, sin pudor femenino, con la absurda esperanza de hacer comprender a quien no puede comprender, ni quiere comprender, cuánta libertad, cuánta autenticidad, cuánto amor, cuánta vida se nos ha quitado. Todo ha sido inútil, hermanas. Los ojos de ese hombre que circula entre nosotras, con su cara falsamente respetuosa y que dice que quiere informarse, conocernos mejor, porque sólo conociéndonos mejor podrá cambiar su relación con nosotras, de todas sus falsas e hipócritas justificaciones, ésta es la más sucia. Como os iba diciendo, los ojos de este hombre son los ojos del sempiterno macho que lo deforma todo porque todo lo ve en el espejo del ridículo y la burla. El sinvergüenza es siempre el mismo.»

– Extracto sen traducir, citado tal cual aparece na fonte, dun comunicado das W.I.T.C.H. (Women´s International Terrorist Conspiracy from Hell)*

Escribo este comunicado porque penso que vai sendo hora de transmitir unha serie de posicións sobre un incidente que aconteceu no verán de 2019 e o meu xeito de reaxir ante o mesmo, e de asumir o que tales posicións implican. Neste tempo, agás dalgunhas conversas en «petit comité» (algunhas delas moi frutíferas) permanecín calado. Xa bastante tardei

Hai 3 anos, o 1 de xullo de 2019, tivo lugar un incidente que trastocou moitos espazos e moitos vínculos de amizade e/ou afinidade dentro dos movementos sociais galegos, abrindo fendas que aínda hoxe seguen sen pechar. Un grupo de mulleres militantes do feminismo autónomo e anticapitalista galego organizaron unha resposta tras ter partillado unha conversa na que foron nomeadas diferentes agresións machistas por parte dalgúns homes «do rollo». Aínda que teño que recoñecer que esta historia todavía me produce varias resistencias internas e teño lagunas e moitas dúbidas, non teño intención de valorar neste texto a acción feminista da que estou a falar, por varios motivos: Eu non estiven alí, non fun citado, non se me avisou (non sei o motivo nin me interesa a estas alturas). Eu non o vivín e todo o que sei procede de testemuñas de persoas que si estiveron aquela tarde no CSOA Aturuxo das Marías. Polo tanto, non sei que pasou con exactitude. Ademais, non é o obxectivo deste escrito validar ou invalidar esas testemuñas pero tampouco redundar noutra crítica máis cara «as tías do Aturuxo». Penso que xa se tratou moito o asunto dende ese lado.

Do que si me gustaría falar é do xeito no que eu, no persoal, reaxín a iso. Quero deixar moi claro que o que segue é unha declaración persoal, e como tal fala por min e só por min. Non podo, nin quero, falar por outres compañeires nin validar ou invalidar os seus sentires sobre esta cuestión. Pero a min si me apetece falar disto abertamente, e de como cambiaron algunhas cousas e perspetivas neste tempo.

Cando aconteceu o do 1J, eu fun unha das persoas que asinou un comunicado de vetos estensivo a todas as mulleres que participaran na acción daquela tarde, e máis concretamente ás que asinaran cos seus nomes o primeiro dos dous comunicados emitidos. Podería seguir refuxiándome en que foi porque había compañeiros que ficaran «tocados» polo que acontecera e para evitar momentos de malestar para eles, pero o certo foi que outro dos principais desencadeantes dese veto polo menos no que a min respecta era o rancor e o enfado. A convicción de que esas mulleres actuaran dun xeito desproporcionado, indiscriminado, que pagaran xustos por pecadores. Que así non se facían as cousas, que foran demasiado lonxe e que, polo tanto, non merecían seguir sendo benvidas nos meus espazos, nas actividades que eu fixera.

Co tempo, decateime (probablemente demasiado tarde) dos problemas que iso comprendía, e tres anos máis tarde quero enumerar, a modo de rectificación, algunhas conclusións, tamén como reflexión que penso que, se cadra, pode servir de cara a cuestionar a cultura da cancelación como ferramenta para a resolución de conflitos:

1. Os vetos corren o risco de pechar canles de comunicación en momentos nos que poden ser esenciais para que certas conversas, debates ou necesidades poidan ser abordadas. Unha ollada en retrospectiva faime pensar que naquel momento era necesario deixar espazo para algunhas conversas que non puideron ter lugar en parte pola tensión que había pero tamén porque as posibilidades eran nulas despois de que se vetara a presencia desas mulleres e de que, por conseguinte, eu, que asinei ese veto, me negara a escoitar o que tiveran que dicir.

2. O veto foi unidireccional, é dicir, vetouse ás mulleres que levaron a cabo o que, volvo dicir, foi UNHA RESPOSTA. Independentemente do seu grao de proporcionalidade e discreción, do seu alcance, de se foi máis ou menos xusta (factores que, repito, non me interesa avaliar aquí) foi unha resposta. Non vetei aos tíos que foron responsables das agresións ás que esa acción respostaba. Non houbo unha reacción pola miña parte igual de impulsiva, ou contundente, contra os homes agresores. Sigo sen ser quen de respostar cando me preguntan por que. Unha serie de tíos cometeron varias agresións sexuais e as que tiveron que pagar o pato de ter expresado a súa raiba foron as agredidas e as súas amigas e compañeiras. Creo que algo saiu mal nese cálculo pola miña parte.

3. Creo que o meu veto contribuiu ao «barullo de fondo» que fixo que, ao final, se falara moito máis da acción do 1J que das agresións que a provocaron. O acontecido o 1J chegou tan lonxe que non só algunhas persoas recibimos comunicacións por e-mail, mensaxes de whatsapp ou chamadas telefónicas preguntando que era o que pasara con esa movida por parte de compañeires que se atopaban mesmo noutros países (e que non mantiñan unha relación directa coa contorna de militancia galega, senón que souberan da movida por Internet ou por terceiras persoas) senón que, ademais, a prensa burguesa (un deles Cadena SER, non é pouca cousa) frotouse as mans e verteron todo tipo de (des)información ao respecto, facendo do sucedido dominio público, especulando e enfangando. Tamén fixeron o mesmo famosos youtubers de extrema dereita, coñecidos pola súa misoxinia, racismo, LGTBIfobia… como Un Tío Blanco Hetero, aproveitando o incidente para rirse de nós, de todes nós. É duro asumir que eu quitei ferro a iso, e mesmo nesa situación, mantiven o veto sen querer escoitar ás mozas. Non se falou das agresións, non se falou de que dentro de espazos feministas ou antisexistas se seguira reproducindo a violencia. En cambio, presentouse ás mozas como as culpables dunha razzia e fabricouse un culebrón lamentable, ao que sinto que eu contribuín en maior ou menor medida.

Quero aclarar que, pese ao veto, eu sempre estiven aberto a falar deste tema. Negueime a falalo por redes (cuestión de saúde mental, e de autocoidado ante o que para min foi un cristo bastante desafortunado alimentando o morbo) e bloqueei ás persoas que tentaron presionarme para facelo (porque si, hóuboas). Se cadra, iso non estivo ben (non me preocupou falar por redes doutras «polémicas» que non me interpelaban directamente, así que a excusa de que era para non «enmierdar» máis con comunicacións despersonalizadas só vale ata certo punto) pero tampouco penso que fose un erro negarme a tratar esta cuestión dun xeito que non fose en persoa. Aínda así, o veto tivo, creo, un efecto moi negativo e problemático.

Dito isto, e por conseguinte anulando (tarde, seino) o meu veto persoal e recalcando a miña disposición con quen quixera falar deste tema, aproveito para dicir: Non me gusta o concepto de Aliado. Non me gusta o concepto de Home Feminista. Non me gusta o concepto de Deconstruido. A min iso de «deconstruirse» paréceme unha estupidez, demasiado Foucault, peña, parade. As persoas non somos platos de cociña na carta de Ferran Adriá. Maldita academia.

Aliado de nada. Deconstruido de que. Referente de ninguén. Eu tamén a cago. Tiven e teño comportamentos machistas, ou dinámicas que respostan aos valores patriarcais. E sinto que o veto foi un erro, que as cousas, EFECTIVAMENTE, teríanse que ter feito doutro xeito, pero tamén pola miña parte.

Houbo compañeiras que algunha vez agradecéronme o meu «compromiso» por facer o que tiña que facer despois de tela cagado moitas veces ata aprender que iso era o que había que facer, e agora sinto que cando unha tía parabeniza a un tío por non ser un merdas o que fai é agradecer que simplemente a respeCte. Tamén houbo compañeiras, amigas, que me chamaron agresor. Por pesado nas conversas e por non aceptar ou respectar límites ou ritmos diferentes, por invasivo con comentarios sobre o físico non solicitados ou sen existir confianza dabondo, por tocar sen consentimento aínda que fose un aloumiño, por invadir lugares que non eran meus, por falar demasiado e ocupar moitísimo espazo nas conversas ou nas asembleas (con especial diferencia con mulleres), por mansplaineo, pola linguaxe, por invalidar a dor chamando esaxeradas, «se les fue la olla», a mulleres por perder a paciencia (como ás tías que levaron a cabo a acción do Aturuxo, fose esa acción como fose), por protexer agresores aínda que fose inconscientemente, por descoñecemento ou por accidente, tanto ten. Quédome con estas últimas. Porque creo que é preciso interpelarnos e, se cadra, a maxia está en atopar xeitos máis xustos e coidadosos de facelo, e esa é tarefa de todes. E porque creo que a xustiza para as oprimidas sempre estará por diante da comodidade dun opresor. O que entendemos por xustiza, e os debates arredor da vinganza e as súas barreiras, da agresión e o seu impacto, da autodefensa e os seus límites, son conversas que tamén molaría ter, pero para iso non se pode vetar unha das voces.

J., de Distribuidora Anarquista Polaris.

[Palestra] Presentación de «La Noche del Diablo: Sobre el espíritu ingobernable de Halloween» na Rousmeri (Caroi)

Continuando coas nosas presentacións para estas datas tan tenebrosas, o vindeiro martes día 1 de novembro, ás 19 da tarde, estaremos na casa dos nosos irmáns da Rousmeri (Lugar O Porto, 2, Caroi, Cotobade, Terra de Montes libre e salvaxe) para falar da nosa traducción do texto «La Noche del Diablo: Sobre el espíritu ingobernable de Halloween» que podedes revisar aquí. Falaremos das orixes desta feira que se achega, de paganas, meigas, disturbios e nenas salvaxes, e do contido e potencial subversivo que podemos aproveitar de toda esa historia.

Tras a palestra, haberá unha rica cea vegana para compartir mentras nos amenizan a noite dúas bandazas que veñen dende terras francesas para facernos berrar, saltar e bailar profanando toda norma e burlándonos de todo o sagrado:

Yarostan (post-hardcore / screamo dende Marsella)
Wormsand (stoner/sludge psicodélico ben aplastante dende Menton)

Todes convidades, vén pasar con nós unha noite de Samhaín chea de amizade, caos e anarquía!

PD: Veñades disfrazades ou non, lembrade que a Rousmeri está nas montañas de Caroi, e nestas datas pola noite xa vai bastante frío, polo que aconsellamos levar roupa quentiña.

[Palestra] Presentación da edición traducida de «La Noche del Diablo: Sobre el espíritu ingobernable de Halloween»

Coincidindo coa proximidade da festividade de Samhaím/Halloween un ano máis, queremos dar unha pequena rolda de presentacións da nosa traducción do texto «Devil’s Night: On the ungovernable spirit of Halloween» (La Noche del Diablo: Sobre el espíritu ingobernable de Halloween), que publicamos hai 2 anos, na Noite de Samhaín do 30 de outubro de 2020, e que pode atoparse e consultarse aquí. Comezamos coma sempre na casa, na nosa querida Librería Metáfora (Travesía Chariño 9, Pontevedra) o vindeiro xoves 27 de outubro ás 19:30.

Falaremos sobre as orixes desta feira que se achega, de paganas, meigas, disturbios e nenas salvaxes, e do contido e potencial subversivo que podemos aproveitar de toda esa historia eclipsada polo produto no que foi transformada esa noite enmeigada.

«Bajo el asfalto está el bosque» (textos sobre a loita en defensa do bosque de Atlanta)

Ler online ou descargar aquí

Esta publicación reúne en castelán dous artigos que apareceron na web do colectivo editorial anarquista norteamericano CrimethINC. Nós encargámonos da tradución dun deles, “Bajo el asfalto está el bosque”, pero o outro, “La ciudad en el bosque”, atopámolo xa en castelán (agradecemos moito o seu labor aes tradutores descoñecides).

A nosa intención ao traducir e editar estes textos nun fanzine é facilitar a súa difusión e achegar o noso pequeno gran de area na difusión da loita que se está levando a cabo en Atlanta (Xeorxia, EE.UU.) contra a destrución dunha gran superficie forestal e algúns parques locais co fin de construír neles dous megaproxectos que, cada un á súa maneira, forman parte do miserable decorado de represión, xentrificación e consumismo que nos humilla, enferma e aliena a diario.

Por unha banda, o proxecto da “Cop City”, unhas macroinstalacións de adestramento policial coas que continuar sofisticando e expandindo a vixilancia e a “policialización” da vida, nun país cun índice altísimo de asasinatos, corrupción e brutalidade policial. Por outro, un gran magnate de Hollywood que pretende montarse alí outro escenario e estudo de cinema.

A defensa do bosque de Atlanta levouse a cabo mediante diferentes estratexias, que ecoan con nosas propias formas de concibir a loita, desde a autonomía total, a acción directa sen intermediaries, a desobediencia civil e por suposto o ataque e a sabotaxe. A construción de estruturas de resistencia e de vivenda nas copas das árbores, a celebración de eventos e festas autoorganizadas, os enfrontamentos coa policía e as empresas construtoras, e a posta en valor do bosque e dos espazos abertos e naturais fronte á non-vida das cidades, continuamente condicionada polo diñeiro e mediada polo consumo e a tecnoloxía, son ferramentas que nos din que nesta era de crise permanente e colapso, aínda é posible levar as ideas máis aló do terreo dos soños e convertelas en realidade, en prácticas aquí e agora que ameacen ao poder, os seus plans e a continuidade do seu mundo.

Por un mundo que mereza a pena habitar.
Por unha vida que mereza a pena vivir.

Distribuidora Anarquista Polaris.
O verán máis fresco do resto da túa vida, 2022

[Nova Edición] Zine «En memoria de Taylor (preso trans morto en prisión en Reino Unido)»

[Aviso de Contido: Mención e detalles de Suicidio, Violencia Homófoba, Transfoba, Psiquiátrica, Machista, e de abusos e torturas en prisión]

Hai 2 semanas, Taylor, un preso trans encarcerado en Reino Unido, suicidouse no cárcere cortándose o pescozo. A súa é unha historia tráxica, de precariedade, abusos transfobos e homófobos, violencia psiquiátrica e patoloxización, torturas e malos tratos en prisión.

Dende o noso pequeno proxecto quixemos facernos eco disto, axudar a que non pase desapercibido, e por iso decidimos traducir o texto na memoria de Taylor publicado poles compañeires da Cruz Negra Anarquista de Bristol (@bristol_abc) e maquetalo en formato fanzine para poder facilitar a súa descarga, impresión e difusión.

Deixamos as versións en galego e castelán en descarga gratuita e alentamos e animamos á súa difusión, copia e distribución por todos os medios que vos parezcan acaídos. A transfobia e as prisións MATAN.