Para descargar en PDF para imprimir click enriba das imaxes dos carteis.

Compartimos este deseño para carteis que fixemos con motivo da situación de merda que estamos a vivir.

A nosa intención con eles non é só plantexar a necesidade de dar respostas aquí e agora a este escenario tan insólito no que nos atopamos (xa sexa vulnerándoo puntualmente e con precaución para atacar a domesticación e as medidas de estrangulamiento social e económico ou de militarización e policialización da vida e da rúa que están a introducir coa escusa do virus ou aproveitándoo para tecer redes de apoio mutuo, solidariedade e coidados entre veciñes ou grupos que estean activos no noso barrio ou cidade) senón tamén, e sobre todo, animar a permanecer alerta. A corentena pasará, aos poucos irán reducindo (aparentemente) o seu control e pretenderán que creamos que voltamos «á normalidade», que xa «estamos como antes». Para nós non existe ningún «antes» ao que pague a pena voltar. Por iso, cando isto remate cremos que será urxente atoparnos, falar, apertarnos por moito que o desaconsellen e conspirar, plantexarnos en serio que respostas colectivas podemos dar para evitar ser os pringaos a quen lles pasen a factura, outra vez, dos pratos rotos deste sistema no seu enésimo desastre. En Francia os asasinatos policiais tiveron resposta xa nas últimas noites con ataques a comisarías e enfrontamentos coa policía primeiro nas periferias parisinas e logo noutras cidades como Toulouse, Villefontaine ou Saint-Denis. En Italia as sabotaxes descentralizadas e os saqueos esténdense tamén. En Chile segue habendo quen, coas medidas oportunas, tamén saíron para evitar que o conseguido nestes meses de revolta non se perda na amnesia confinada e manter vivo o espírito da Praza Dignidade. En Bélxica tamén estalaron os disturbios tras o asasinato dun rapaz de 19 anos a mans da policía e hai centos de persoas detidas. En Grecia tampouco pararon os ataques, bancos incendiados e escuadróns policiais golpeados en Tesalónica, Atenas, Patras. En Portugal molotovs contra o Parlamento en Lisboa. En Madrid sabotaxes a inmobiliarias e outras accións… e isto por non falar da folga de alugueiros que se leva a cabo internacionalmente ou as protestas nos cárceres e nos CIE do estado español e do mundo. Nós só pensamos que non ten sentido agardar.

Non queremos animar a ninguén a actuar de forma imprudente coa súa propia saúde ou coa das demais, evidentemente entendemos tamén certa responsabilidade social fronte ao virus e as medidas (de sentido común máis que de «seguridade») que cremos que deberían conlevar dado sobre todo o contexto co sistema sanitario e outros servizos. Só expomos outros posibles xeitos de atravesar esta situación.

Non nos dá medo a crise porque asumimos que levamos nela desde que nacemos. Forcemos as gretas…

Para ler online/descargar, click aquí.

“As ferramentas do Amo nunca desmontarán a casa do Amo”

– Audre Lorde

Antes de nada queremos aclarar que quen isto traduce é unha persoa branca, nada en Europa, sen relación algunha coa experiencia de formar parte dun pobo indíxena e sufrir colonialismo, ocupación, espolio ou unha política máis ou menos disimulada de exterminio e epistemicidio. A nosa intención, por tanto, non é falar poles indíxenas nin polas persoas racializadas senón, pola contra, tratar de usar os medios ao noso alcance para amplificar na medida do posible as súas voces.

Pola nosa banda, chegamos a un punto no que, para ser sinceires, o que nos importa non é tanto se votas ou non (que ao final é bastante pouco relevante a efectos prácticos e a coherencia parécenos bastante reaccionaria), senón que fas o resto do tempo, con que te implicas e que loitas levas a cabo. Con todo, se hai algo que nos xera repulsión son as persoas que tentan manipularnos para que aceptemos votar ou que nos culpabilizan ou sinalan se eliximos non facelo. Moitas veces cando criticamos, como anarquistas, os fraudes electorais cos que a democracia lexitima e perpetúa o seu dominio, atopámonos con persoas que nos acusaban de tomar a decisión de non votar e de criticar ao sistema electoral desde o noso privilexio branco de persoas europeas con papeis que non terían que enfrontarse á deportación ou a persecución se determinadas formacións políticas chegasen ao goberno. Pasando por alto o inxenuo de pensar que o racismo e a deportación son cousa dunhas poucas formacións políticas especialmente grotescas e non dun sistema enteiro e unha cultura arraigados no colonialismo e o imperialismo, goberne quen goberne (coma se os partidos de suposta “esquerda” non demostrasen tamén a súa capacidade para perseguir a migrantes indocumentades, xustificar e enriquecerse con guerras e construíndo CIEs e fronteiras, non tivesen policía, etc.) estas falacias desconcértannos, especialmente porque a gran maioría de persoas que nos dicían isto son persoas brancas tamén, aínda que visto o visto parece que consideran racista non votar pero en cambio non consideran racista o seu constante paternalismo, o seu rol “portavoz” falando polas persoas racializadas e a súa instrumentalización da opresión que sofre a xente racializada como argumento para defender o voto dun branco no mesmo sistema colonial que oprime a esas persoas. É un fenómeno, canto menos, curioso.

Nós como xa dixemos ao comezo desta introdución non queremos falar poles racializades e indíxenas (tampouco para dicirlles que non voten, ollo) así que para futuras eleccións e en plena corentena pareceunos interesante traducir e difundir este texto des compañeires de Indigenous Action para alimentar o debate e que cada persoa decida. O texto céntrase no contexto estadounidense pero, salvando distancias, a verdade é que nos parece totalmente extrapolable a outros contextos xeograficamente máis próximos. Esperamos espertar a reflexión e sobre todo, alentar á auto-organización e a acción directa sen intermediaries.