Esta finde volvemos á casa dos nosos amigos e irmáns da Rousmeri (Caroi, Terra de Montes, Cotobade) para esta xornada antimilitarista que organizamos o domingo a partir das 19.

Despois de que a capital do Reino fose sede dunha nova cumbre da OTAN, compartiremos algunhas impresións breves sobre as mobilizacións en Madrid contra ela e sobre o que cremos que supuxo en materia de reforzo da represión e o control. Falaremos sobre o Informe UO2020 da OTAN, a militarización interior e os exércitos nas rúas, unha realidade que aínda que pode semellar o escenario dunha distopía futurista trátase dunha realidade cada vez máis presente e da que xa puidemos ver varios ensaios e adiantos.

Despois da charla, Utopie veñen traernos o seu post-punk triste pero bailable dende Lille, Francia, e estarán acompañados polo punk dos nosos amigos de Lamprea. Haberá cea!

Vinde conspirar e danzar con nós ao pe das montañas! Teremos material da nosa distri 🖤

Decidimos editar en formatos sinxelos algúns textos máis curtos que aínda que xa levan tempo dispoñibles en Internet ou en distintas publicacións a nós parécennos especialmente chamativos ou interesantes, e para comezar con esta serie de materiais a nosa primeira entrega é «Letras dende o victimario» de Xavier Bayle, do que presentamos tanto a nosa edición en castelán como a nosa edición en galego (ata onde temos coñecemento a única dispoñible na nosa lingua ata o momento) e que para nós representa unha reflexión breve pero intensa sobre o que significa vivir na outredade, no lado desafortunado da opresión.

• Edición en castelán

• Edición en galego

Para descargar/ler online, click aquí

Con motivo destas datas tan profanas, publicamos a nosa traducción do libelo «Devil’s Night: On the ungovernable spirit of Halloween«. O texto, anónimo, apareceu orixinalmente publicado na revista Mask Magazine en outubro de 2015. Posteriormente, foi revisado e ampliado e reeditado por Ruine des Kapitals, de onde nós o descargamos para a súa traducción e edición en castelán. A nosa intención é rescatar o que consideramos un anaco da historia subversiva do esquecemento ao que foi condeado polos mesmos procesos de recuperación, pacificación e asimilación que temos visto noutros eventos, festividades e efemérides significativas dun xeito ou outro para o movemento revolucionario.

De onde vén Halloween? Por que un conxunto de rituais paganos transformouse nunha moda máis da sociedade de consumo? Por que tantas veces, grupos de rapaces e xóvenes sen unha militancia política particular, aproveitaron Halloween para desfrutar profanando o sono tranquilo dos «bós cidadáns», atacar a propiedade e burlarse dos adultos, da policía, dos profesores e dos políticos? Que relación garda a recuperación de Halloween e Samhaín coa persecución á disidencia, as queimas de bruxas ou os procesos colonialistas? Cremos que é importante mergullar no pasado, revisar unha e outra vez de onde vén a cultura que nos foi ensinada, e profanala, atentando unha e outra vez contra o silencio que a neutraliza. No caso de Halloween, unha festividade con tanto potencial e contido rebelde e que tantas veces tentaron aniquilar, silenciar ou domesticar, o exercizo parécenos especialmente interesante.

Para ler online/descargar a publicación:

– Galego
– Castelán

Cando falamos de transformar/destruir as estruturas de opresión nas que vivimos, o plano sobre o que se proxecta o devandito cambio xamais debería ser abstracto. Discutir e teorizar sobre a utopía só adquire potencial revolucionario na medida en que se acompaña dunha práctica de ensaio-erro para xerar, aquí e agora, espazos e tempos concretos cuxo centro non sexa a reproducción alienante do individualismo neoliberal senón unha noción do común que rache con todas as formas de illamento coas que esta sociedade nos violenta, divide e trastorna, disfrazando de éxito individual discursos que culpabilízannos por fallar na súa competividade absurda, insensibilízannos e enfríannos.

Antes de ler este texto nunca pensaramos en varias das problemáticas que pon sobre a mesa. Se cadra iso débese a que nin nós nin a nosa contorna de afinidade próxima pasamos por unha enfermidade crónica nin por algunha outra doenza que nos obrigase a retirarnos ou nos volvese dependentes. Con todo, outras das cuestións que se tratan aquí, relacionadas coa falta de accesibilidade para persoas sufrintes ou con necesidades especiais nos nosos movementos, si resoan coas nosas propias vivencias dende outros lugares (por exemplo, o sufrimento psíquico). A vergoña ou o “medo” para amosarnos vulnerables e pedir axuda, as xerarquías informais en relación ao currículo militante de cada cal e a diferente consideración dunhas tarefas respecto a outras (quedando sempre devaluadas tarefas historicamente feminizadas como os coidados e todo o que ten que ver co sostén das comunidades e o traballo reprodutivo) son defectos e carencias graves que observamos nos nosos movementos (aínda que sendo honestes cremos que se están a facer grandes avances nese sentido, o cal acóuganos e aléntanos).

Traducir e editar este texto pretende ser unha axudiña nese sentido, para seguir camiñando cara uns espazos máis seguros para todes, e non falamos aquí desa “seguridade” que se soe confundir con inercia e falsa comodidade, e que polo menos a nós danos noxo. Referímonos a espazos onde, mesmo aceptando os riscos do conflito, poidamos sentirnos segures porque o temor a caer atópese coa confianza en que sempre haberá mans que nos suxeiten e recollan volvéndonos por en pé, que nos entendan nos nosos límites, acompañen nas carencias e valoren nos esforzos, sexan máis ou menos visibles ou espectaculares.

Como dixo unha amiga moi querida: “A nosa patria son os afectos”. Coidemos unhes des outres para sermos perigoses xuntes contra este sistema e o seu mundo.

Distribuidora Anarquista Polaris

Continuando coa nosa labor de traducción e difusión de textos de contido antiespecista pero cunha chave decolonial e non eurocéntrica, decidimos traducir e editar en galego e castelán un texto breve asinado por Sarambi e que nós tiramos do fanzine en inglés «My vegan-edge is anything but white», editado por Warzone Distro.

O texto pretende servir de réplica aos principais argumentos que xorden en resistencia aos planteamentos e prácticas veganas/antiespecistas dentro de espazos decoloniais ou de activismo antirracista, onde ás veces presupoñen que o veganismo é algo branco, colonial, e que polo tanto debe ser rexeitado cando, en realidade, as propias cosmoloxías indíxenas e as relacións pre-colombinas entre moitos pobos indíxenas e os animais non humanos eran, de feito, moi distintas.

Para ler online/descargar (se o imprimides aconsellamos facelo en formato folleto nunha folla A-4, de xeito que ao dobralo vos quede un díptico moi lindo):

– Galego
– Castelán

Para descargar en PDF para imprimir click enriba das imaxes dos carteis.

Compartimos este deseño para carteis que fixemos con motivo da situación de merda que estamos a vivir.

A nosa intención con eles non é só plantexar a necesidade de dar respostas aquí e agora a este escenario tan insólito no que nos atopamos (xa sexa vulnerándoo puntualmente e con precaución para atacar a domesticación e as medidas de estrangulamiento social e económico ou de militarización e policialización da vida e da rúa que están a introducir coa escusa do virus ou aproveitándoo para tecer redes de apoio mutuo, solidariedade e coidados entre veciñes ou grupos que estean activos no noso barrio ou cidade) senón tamén, e sobre todo, animar a permanecer alerta. A corentena pasará, aos poucos irán reducindo (aparentemente) o seu control e pretenderán que creamos que voltamos «á normalidade», que xa «estamos como antes». Para nós non existe ningún «antes» ao que pague a pena voltar. Por iso, cando isto remate cremos que será urxente atoparnos, falar, apertarnos por moito que o desaconsellen e conspirar, plantexarnos en serio que respostas colectivas podemos dar para evitar ser os pringaos a quen lles pasen a factura, outra vez, dos pratos rotos deste sistema no seu enésimo desastre. En Francia os asasinatos policiais tiveron resposta xa nas últimas noites con ataques a comisarías e enfrontamentos coa policía primeiro nas periferias parisinas e logo noutras cidades como Toulouse, Villefontaine ou Saint-Denis. En Italia as sabotaxes descentralizadas e os saqueos esténdense tamén. En Chile segue habendo quen, coas medidas oportunas, tamén saíron para evitar que o conseguido nestes meses de revolta non se perda na amnesia confinada e manter vivo o espírito da Praza Dignidade. En Bélxica tamén estalaron os disturbios tras o asasinato dun rapaz de 19 anos a mans da policía e hai centos de persoas detidas. En Grecia tampouco pararon os ataques, bancos incendiados e escuadróns policiais golpeados en Tesalónica, Atenas, Patras. En Portugal molotovs contra o Parlamento en Lisboa. En Madrid sabotaxes a inmobiliarias e outras accións… e isto por non falar da folga de alugueiros que se leva a cabo internacionalmente ou as protestas nos cárceres e nos CIE do estado español e do mundo. Nós só pensamos que non ten sentido agardar.

Non queremos animar a ninguén a actuar de forma imprudente coa súa propia saúde ou coa das demais, evidentemente entendemos tamén certa responsabilidade social fronte ao virus e as medidas (de sentido común máis que de «seguridade») que cremos que deberían conlevar dado sobre todo o contexto co sistema sanitario e outros servizos. Só expomos outros posibles xeitos de atravesar esta situación.

Non nos dá medo a crise porque asumimos que levamos nela desde que nacemos. Forcemos as gretas…

Para ler online/descargar, click aquí.

“As ferramentas do Amo nunca desmontarán a casa do Amo”

– Audre Lorde

Antes de nada queremos aclarar que quen isto traduce é unha persoa branca, nada en Europa, sen relación algunha coa experiencia de formar parte dun pobo indíxena e sufrir colonialismo, ocupación, espolio ou unha política máis ou menos disimulada de exterminio e epistemicidio. A nosa intención, por tanto, non é falar poles indíxenas nin polas persoas racializadas senón, pola contra, tratar de usar os medios ao noso alcance para amplificar na medida do posible as súas voces.

Pola nosa banda, chegamos a un punto no que, para ser sinceires, o que nos importa non é tanto se votas ou non (que ao final é bastante pouco relevante a efectos prácticos e a coherencia parécenos bastante reaccionaria), senón que fas o resto do tempo, con que te implicas e que loitas levas a cabo. Con todo, se hai algo que nos xera repulsión son as persoas que tentan manipularnos para que aceptemos votar ou que nos culpabilizan ou sinalan se eliximos non facelo. Moitas veces cando criticamos, como anarquistas, os fraudes electorais cos que a democracia lexitima e perpetúa o seu dominio, atopámonos con persoas que nos acusaban de tomar a decisión de non votar e de criticar ao sistema electoral desde o noso privilexio branco de persoas europeas con papeis que non terían que enfrontarse á deportación ou a persecución se determinadas formacións políticas chegasen ao goberno. Pasando por alto o inxenuo de pensar que o racismo e a deportación son cousa dunhas poucas formacións políticas especialmente grotescas e non dun sistema enteiro e unha cultura arraigados no colonialismo e o imperialismo, goberne quen goberne (coma se os partidos de suposta “esquerda” non demostrasen tamén a súa capacidade para perseguir a migrantes indocumentades, xustificar e enriquecerse con guerras e construíndo CIEs e fronteiras, non tivesen policía, etc.) estas falacias desconcértannos, especialmente porque a gran maioría de persoas que nos dicían isto son persoas brancas tamén, aínda que visto o visto parece que consideran racista non votar pero en cambio non consideran racista o seu constante paternalismo, o seu rol “portavoz” falando polas persoas racializadas e a súa instrumentalización da opresión que sofre a xente racializada como argumento para defender o voto dun branco no mesmo sistema colonial que oprime a esas persoas. É un fenómeno, canto menos, curioso.

Nós como xa dixemos ao comezo desta introdución non queremos falar poles racializades e indíxenas (tampouco para dicirlles que non voten, ollo) así que para futuras eleccións e en plena corentena pareceunos interesante traducir e difundir este texto des compañeires de Indigenous Action para alimentar o debate e que cada persoa decida. O texto céntrase no contexto estadounidense pero, salvando distancias, a verdade é que nos parece totalmente extrapolable a outros contextos xeograficamente máis próximos. Esperamos espertar a reflexión e sobre todo, alentar á auto-organización e a acción directa sen intermediaries.

Ola a todes!

Deixamos a nosa última edición, unha traducción do texto «Animal Bodies, Colonial Subjects: (Re)Locating Animality in Decolonial Thought» de Billy Ray Belcourt. Para ler ou descargar o libriño, clickade aquí.

::

Antes de nada, parécenos importante aclarar dúas cousas:

A primeira, que quen traduce e edita este texto somos persoas brancas que nacemos e vivimos en Europa. Sabemos que partimos de posicións de privilexio con respecto ao autor, e que non temos conexión algunha coa experiencia de ser parte dun pobo ou cultura colonizados. Por iso, non é a nosa intención ocupar un espazo que non nos corresponde, nin tampouco roubar voces indíxenas para usalas de coartada, senón simplemente aproveitar os nosos medios para tratar de amplificar, no posible, esas voces, para que sexan elas as que conten a súa historia.

A segunda, que este texto sae da Academia, en concreto da Universidade de Alberta (Isla Tartaruga, actualmente chamado “Canadá”). Isto xerou algúns debates entre nós sobre se editalo ou non, xa que consideramos que esta non é unha característica neutra, porque pensamos que a Academia é per-se patriarcal, colonialista, racista e clasista. Non pensamos que a súa produción de teoría e discurso poida (nin deba) separarse das estruturas do sistema ao que pertencen as devanditas institucións. Con todo, tamén cremos que, a pesar de todo, de aí saíron e continúan saíndo reflexións e achegas moi interesantes e útiles para diferentes loitas, e ás veces a súa orixe universitaria non nos parece un motivo para non contribuír á súa difusión. Aínda así, queremos facer esta reflexión porque nos cansa un pouco a pedante palabrería técnica que adoita impregnar estes textos.

A intención de traducir e publicar este e outros textos de temática análoga xorde da procura de formas de enfocar o antiespecismo que non partan do discurso eurocéntrico e privilexiado.

Estamos bastante canses do animalismo liberal e das principais correntes do denominado “movemento polos dereitos dos animais”, que non cuestionan as estruturas sociais, económicas e políticas nas que se desenvolve a súa proxectualidade e limitan a súa acción a pintar de verde ou a colocarlle un certificado de “Vegano” ao mesmo sistema capitalista que devasta a terra, coloniza, obriga a emigrar, persegue, tortura, encerra e asasina a millóns de persoas. Tampouco nos interesa seguir lendo os mesmos textos autorreferenciais, que nos pintan como unha especie de elite moral por ser cidadaniños brancos das metrópoles occidentais que levan un “estilo de vida vegano”. Queremos textos que nos interpelen, que nos sinalen, que ataquen os nosos privilexios. Queremos axudar a derrubar a dominación, sobre os nosos corpos pero tamén sobre os de outres. Porque non podemos falar de liberación animal esquecendo que os humanos tamén somos animais que merecen ser libres.

O ano pasado por estas datas editabamos nun fanzine sinxeliño, coas compas de Abordaxe!, este texto noso en memoria de Roza Robotta, Ala Gertner, Regina Zafirstain e Ester Wajsblum, mulleres xudías que participaron na resistencia clandestina no inferno de Auschwitz-Birkenau.

O pasado 6 de xaneiro cumpríanse 75 anos dende o 6 de xaneiro de 1945, cando as 4 foron asasinadas polos nazis. Isto é unha pequena contribución á súa memoria…

Ler online/descargar picando aquí (versión para lectura online) ou aquí (versión compaxinada para imprimir).

:::

O presente texto foi escrito nun comezo para a web da editorial anarquista Abordaxe! coa intención de dar a coñecer un episodio de resistencia descoñecido para moitas, na nosa opinión debido tanto ao contexto e lugar onde aconteceu (e onde resulta difícil, en principio, imaxinarse unha sublevación armada das prisioneiras) como polo feito de que as súas protagonistas sexan mulleres, eternas silenciadas, invisibilizadas por unha historia escrita por homes que xamáis recoñecerán ás mulleres como suxeitos protagonistas, e moito menos como individuas conscientes capaces de organizarse por sí mesmas para respostar aos seus opresores e loitar polas súas vidas e dignidade.

Agora, decidimos editalo nun formato sinxelo e asequible coa mesma idea, agardando que axude á súa difusión e lectura, e que esta historia continúe inspirando novas esperanzas e novas revoltas.

Queremos agradecer a labor que realizou no seu día Ingrid Strobl, xornalista e activista feminista e anticapitalista, documentando, ordenando e compartindo a historia das mulleres que participaron nos distintos movementos de resistencia que xurdiron nos territorios europeos ocupados polos nazis ou na España franquista, porque permitiunos coñecer moitas voces e fazañas coma esta. Aconsellamos encarecidamente a lectura do libro “Partisanas: La mujer en la resistencia armada contra el fascismo y la ocupación alemana (1936-1945)”.

Queremos dedicar esta publicación, por suposto, á memoria de Roza Robotta, Ala Gertner, Regina Safirstain e Ester Wajsblum, agora que se cumpren 75 anos desde aquel 6 de xaneiro de 1945 no que as catro foron aforcadas en Auschwitz polas SS diante do resto de prisioneiras. Tamén queremos dedicalo á memoria de todas as demais, de todas as mulleres que resistiron contra o fascismo e cuia her-story foi silenciada mesmo polo propio patriarcado “revolucionario”.

Por elas. Por todas