O vindeiro xoves, 16 de xaneiro, ás 20:00, proxectaremos no CSA Cova dos Ratos a curtametraxe “The Herd” (O Rabaño), realizado pola directora vegana e feminista Melanie Light en Reino Unido no ano 2014. De aproximadamente 45 minutos de duración, foi descrito como a primeira curtametraxe vegana e feminista pola propia directora, que pretende rachar co Referente Ausente, que diría Carol J. Adams*, para mostrar a realidade das industrias lácteas de todo o mundo dun xeito controvertido pero impactante e directo.

A curta contén algunhas escenas de violencia gráfica que poden non ser aptas para todas as persoas. De todos xeitos, trataremos de que sexa un espazo seguro e cómodo para todes.

Agardamos vervos alí!

* Nota: Carol J. Adams é unha autora feminista e vegana que escribiu a obra “La Política Sexual de la Carne” onde relaciona o consumo de carne coa construción do mito da “masculinidade”, e entre outros temas, trata o concepto do Referente Ausente da seguinte maneira: “Detrás de cada prato de carne hai unha ausencia: a morte do animal. A función do referente ausente é manter a nosa “carne” separada da idea de que ela ou el no noso prato foron unha vez un individuo que quería vivir. É manter lonxe a idea de que esa carne era alguén e non algo. O referente ausente funciona de igual maneira na opresión cara á muller e outros grupos desfavorecidos. Na nosa cultura se cosifica á muller converténdoa nun obxecto sexual reducíndoa a un “algo” no canto de alguén que merece respecto. Esta relación entre explotación animal e a cultura patriarcal fai que a miúdo os termos que se usan para designar as partes de animais para consumo sexan intercambiables coas partes do corpo feminino.”

Convidámosvos a todes o próximo 10 de xaneiro a partir das 20:00 a unha Xornada sobre Saúde Mental e Revolta no CSA A Cova dos Ratos (C/ Romil 3, baixo, Vigo). Pretendemos que sexa un espazo seguro dende onde reflexionar acerca das nosas cabezas e saúde, as agresións que as atravesan e enferman, e sobre como podemos defendernos, ou tecer redes, para facerlle fronte ao sufrimento que supón a vida nun mundo cuxo núcleo é a dominación, a violencia e a ganancia a través do sufrimento doutras.

As actividades propostas son as seguintes:

– Proxección: “Mundos Tolos”

“Mad Worlds” (Mundos Tolos) é un documental realizado polo colectivo audiovisual anarquista Sub.Media e que trata a cuestión da saúde mental dende unha perspectiva anticapitalista e interseccional, que contempla como factores da súa degradación as opresións de clase, raza, xénero… que nos atravesan, propoñendo traballar os nosos coidados en paralelo á resistencia como vía de supervivencia e de defensa contra un sistema que nos esnaquiza.

– Presentación da edición en galego de “Beyond Amnesty” (a cargo do tradutor e editor)

“Beyond Amnesty” (Máis aló da amnistía) é un texto dunha rapaza anónima que, escrito cun estilo a medias entre un diario persoal e unha escolma de datos estatísticos e clínicos, analiza, dende a súa experiencia como muller anarquista psiquiatrizada no Reino Unido, a cuestión da autolesión e da degradación da saúde mental nas persoas que habitamos as urbes “primermundistas”.

Despois, haberá debates ou oportunidades para conversar. Agardamos vervos a todes alí!

Para ler/descargar o libelo clickade aquí.

“Por eso hay en mis noches voces en mis huesos, y también visiones de palabras escritas pero que se mueven, combaten, danzan, manan sangre, luego las miro andar con muletas, en harapos, corte de los milagros de a hasta z, alfabeto de miserias, alfabeto de crueldades… La que debió cantar se arque de silencio, mientras en sus dedos se susurra, en su corazón se murmura, en su piel un lamento no cesa.”

• “Descripción” (Alejandra Pizarnik)

Repasando recentemente este texto, tras varios anos desde a nosa primeira lectura, e comentándoo con persoas afíns ou próximas, decatámonos de que para moitas delas, Beyond Amnesty era un completo descoñecido. Algunhas, simplemente, oíran falar del. Outras nin sequera coñecían a súa existencia. Pode ser que se trate dun cambio xeracional, ou de que a critica da psiquiatría oficial, e a politización da saúde mental desde unha perspectiva de loita e liberación, siga sendo para moitas persoas (cada vez menos, pensamos) unha temática periférica ou un tabú. Ou se cadra non é máis que o resultado de camiños diferentes que non chegaron a cruzarse con esa lectura.

En calquera caso, e considerando ademais que ata o día de hoxe non coñecemos ningunha edición en galego, pensamos que era unha boa idea e unha achega interesante a súa tradución e reedición, buscando tamén con iso reactivar a súa circulación e debate.

Escrito nun estilo a medias entre un diario persoal e un florilexio de datos técnicos e referencias estatísticas, Beyond Amnesty pretende ser unha aproximación á escura conexión entre o inaceptable estilo de vida das sociedades capitalistas posindustriais e a autolesión, e, en xeral, o absoluto deterioro da saúde mental das persoas que habitamos nas urbes dos países occidentais. A través das experiencias da autora, o texto disecciona o trauma, a violencia, e o estado de ansiedade e tensión que a atravesan na rúa, nos movementos sociais, nas accións, e a súa visión da rebelión e a (auto)destrución como derradeira escapatoria perante o que describe como “unha sensación política e emocional de estar sitiada, de estar baixo ocupación”.

Avisamos ás lectoras: Beyond Amnesty é un texto que consideramos fundamental e único, pero tamén moi duro, e narra vivencias que poden resultar perturbadoras ou afectar ás persoas receptoras. Son historias que pensamos que deben coñecerse precisamente polo seu potencial para conmover, sacudir e doer, e valoramos o exercizo de empatía ou a curiosidade que te levaron a ter este libriño diante de ti, pero aconsellamos ler con cautela.

Ás que quixeron loitar pero non puideron atopar as forzas.
Ás que loitaron pero perderon, e agora bérranlle ao baleiro pechadas con chave nas soidades insonorizadas da normalidade burguesa.
Ás que agochan cicatrices, e ás que fan das súas cicatrices trincheiras na guerra contra a mercadoría.
A todas elas…

Saúdos a todas!

Desde a Distribuidora Anarquista Polaris gustaríanos compartir a nosa nova edición, unha tradución do texto “Blessed is the flame… An introduction to concentration camp resistance and anarcho-nihilism”, que nós saibamos inédito ata o de agora en castelán, e no que o autor, que asina co pseudónimo Serafinsky, explora distintos episodios de resistencia activa dentro dos campos de concentración e exterminio da Alemaña nazi cun enfoque anarquista e nihilista que nos serve para analizar tamén algunhas das inercias, esperanzas e falsas certezas que nos atan e manteñen en albas nas nosas propias loitas contra este miserable presente.

Deixamos a introdución que elaboramos para a nosa edición do texto. Por favor, sentídevos libres de difundir e reproducir onde estimedes oportuno, sempre que sexa con fins non comerciais ou de lucro.

Para ler online/descargar a publicación, premede aquí mesmiño.

:::

Ao ler, escoitar testemuños de sobreviventes ou ver documentais acerca do holocausto nazi, xurdía con frecuencia unha pregunta: Como é posible que todo isto ocorrese sen que ninguén opuxese resistencia? Como conseguiron os verdugos tal nivel de submisión á súa arrepiante mecánica do xenocidio? Profundando soubemos que, en verdade, si houbo resistencia, valente e abundante, aínda que gran parte da súa memoria perdeuse, silenciada polos nazis e as súas represalias. Entón, xurdía outra pregunta, aínda máis difícil de respostar e dixerir: Como é posible que en lugares como Auschwitz ou Treblinka, onde día a día eran asasinadas e torturadas centos senón miles de persoas e todo estaba cuberto pola desesperanza máis atroz, alguén fose capaz de reunir a forza para rebelarse?

O presente texto, que recollemos de Anarchist Library e traducimos a castelán para logo editalo neste libelo que tes entre as túas mans, pretende responder a estas preguntas, e cremos que analizar desde unha perspectiva anarquista e nihilista os principais episodios de resistencia e sublevación contra os nazis permítenos tamén reinterpretar as condicións das nosas loitas no presente e facer autocrítica.

Comparar a nosa realidade coa dunha prisioneira dun campo de concentración nazi pode parecer unha estupidez, incluso unha falta de respecto a quen viviu aquel inferno. Ese, de todos os xeitos, non é o noso obxectivo. En calquera caso, si atopamos un paralelismo fundamental e inquietante: Tanto as que agardaban temblorosas e resignadas a súa quenda para ir á cámara de gas como quen día a día aguantamos esta miseria agardando un milagre (chámese ese milagre a “revolución”, o “progreso” ou un advenemento divino) aferrámonos a esperanzas baleiras para evitar enfrontarnos a unha realidade sobrecolledora e horrible.

Cando en decembro de 2008 un axente de policía chamado Epaminondas Korkoneas asasinou en Atenas ao rapaz anarquista Alexandros Grigoropoulos, de 15 anos, desencadeou unha das maiores revoltas sociais da nosa época. No contexto daquela insurreción, un dos moitos textos distribuídos remataba cunhas palabras que pensamos que paga a pena rescatar para a ocasión: “Non temos ilusións. Non temos ningunha esperanza. Por iso somos perigosos (…) Historia, alá imos”.

Se cadra non foron as esperanzas tenues as que empoderaron a esas condenadas de Birkenau, de Treblinka, de Sobibor, para alzarse contra os seus captores, senón precisamente a falta do seu consolo. Se cadra non foi un programa estruturado de obxectivos a longo prazo o que lles deu a seguridade para lanzarse ao pescozo do seu inimigo a pesar da asimetría absoluta en canto a medios e capacidade, senón un contexto de tal adversidade que toda proxectualidade resultaba en balde ao non saber sequera se chegarían vivas ao día seguinte. Se cadra non son certezas, nin unha garantía de vitoria, o que necesitamos para abandonar esta falsa seguridade e atacar a un mundo que nos escraviza, e que apaga os nosos desexos de prenderlle lume afacéndonos a unha vida na derrota formada por relacións desestruturadas, masas solitarias enfermas de anonimato, vidas mediadas por comodidades tecnolóxicas que non nos fan felices e devastación ambiental, caos climático e escaseza, entre guerras por recursos, espellismos e psicofármacos, senón escoitar aos nosos corazóns e asumir que, independentemente dos nosos actos, xa estamos condenadas. Porque neste inmenso campo de exterminio no que transformaron o mundo, Auschwitz está en todas partes. Está nas fronteiras de Lampedusa e Ceuta e na gran fosa común na que se converteu o fondo do Mar Mediterráneo; Está nas prisións, os psiquiátricos e os CIE onde seguen torturando e esnaquizando ás persoas; Está aquí, agora, nas nosas vidas domesticadas, no medo a saírse da liña, a desobedecer.

Nós non cremos que o nihilismo poida ser convertido nunha identidade nin fagocitado en ningún mercadillo ideolóxico, e por iso cremos que non ten sentido definirnos como nihilistas. Entendemos o nihilismo como un camiño máis de tantos que transitamos en diferentes momentos, e como unha ferramenta máis para a análise e a estratexia que nos permite romper con moitos dos lastres que nos atopamos mesmo dentro das nosas loitas e espazos. Aprendemos desas teorías e críticas, algunhas as aplicamos, outras as refugamos. Aínda así, gustaríanos acabar esta introdución citando a Renzo Novatore no seu texto “Cara á Nada creadora”:

“Viñemos a acender sobre a Terra unha selva de fogueiras, para iluminala durante a noite que precede ao gran mediodía. E as nosas fogueiras apagaranse só cando o Sol descubra maxestoso sobre o mar. Se ese día non debese chegar, as nosas fogueiras seguirán crepitando tráxicamente entre as tebras da noite eterna…”

Para ler online/descargar, click aquí.

Machista eu, pero que dis, como vou ser machista…

Esta é a reacción que moitos (Case todos) temos a primeira vez que nos sinalan os nosos privilexios ou o marco de desigualdade patriarcal no que se desenvolven as nosas vidas e relacións. É difícil, e incómodo, escoitar que o teu comportamento agrede, ou que estás a reforzar continuamente un sistema de opresión do que en moitos casos nin sequera es consciente, porque educáronnos para normalizar todas as violencias das que facemos parte, non só co machismo, tamén con outras desigualdades cunha matriz de xénero ou coas desigualdades de clase, raciais, funcionais, etc.

Ademáis, os homes tendemos a entender o machismo como maltratadores que pegan malleiras á muller ou como siniestros encarapuchados que violan rapazas en caleixóns escuros, e aínda que esas situacións por desgraza seguen a ser cotiás (só hai que botar unha ollada ás arrepiantes cifras de feminicidios e agresións sexuais para facerse unha idea), só son a punta do iceberg dun sistema que funciona a nivel estrutural e que contamina todas as esferas, espazos e interaccións que compoñen a nosa contorna. Nada está exento.

Nós pensamos que é importante comezar a facer un traballo por nós mesmos para desfacernos desta masculinidade tóxica e agresiva que nos foi inculcada e avanzar. Somos conscientes de que este é un camiño moi longo, complicado, nós mesmos nos equivocamos, fixemos sentir incómodas a compañeiras e amigas, descoidamos… pensamos que os procesos son lentos, e non pretendemos dar ningunha fórmula máxica nin respostas definitivas. Pola contra, apetécenos máis e parécenos máis interesante plantexar interrogantes. Por iso, neste pequeno fanzine facemos 10 preguntas que pensamos que poden ser un punto de partida útil para aqueles homes que tamén queiran aprender e producir outros xeitos de relacionarse coas outras, de coidar, de ocupar o espazo, de expresarse ou de querer, non só coas mulleres, senón con calquera.

Esta publicación pretende ser unha ferramenta. Cando remates de usala, non a tires, pásalla aos teus amigos, organizade obradoiros, usádea xuntos!

Para descargar ou ver en liña:

• Versión para ler online
  
• Versión para impresión
  

“Mutilasteis trozos de mi, me incrustasteis trozos de vosotros/Castigándome por reír y por hablar con los otros/Obligándome a reprimir sentimientos y lo que pensaba/Soportando tener que oír, sermones que no me gustaban (…) Padres, profesores, psicólogos y educadores: ¡Asesinos! Padres, profesores, psicólogos y educadores: ¡Policías! Os cargasteis la espontaneidad de un niño, la creatividad, la rabia y el cariño.”

– Da canción “Mutilasteis” do cantautor Producto Interior Bruto

O presente material pretende ser unha recompilación de distintos textos que traducimos e agrupamos e que teñen como denominador común a crítica ao chamado “sistema de ensino”.

Cremos que todas as institucións académicas que conforman devandito sistema (colexios, institutos, facultades universitarias…) así como os lugares reservados para o castigo a quen non encaixa nos parámetros esixidos ou non acata as normas (aulas especiais, psiquiátricos, centros de menores, reformatorios…), teñen como función principal perpetuar o statu- quo deste mundo e os valores e ideas nos que se basea. A autonomía é eliminada e cada alumne pasa a estar sometide ás normas de supostes expertes que só buscan converternos en gando obedente, en cidadáns satisfeites dos nosos roles reproducindo os mesmos patróns de autoridade. O Clasismo, o Colonialismo e o Racismo, o Capacitismo, a súa falsa bioloxía binaria, patriarcal e especista, a súa “arte” normativa e feita negocio, a súa normalidade, o seu ego.

Nós cremos noutros xeitos de entender as relacións e a vida. Sabemos que é posible construír outros vínculos co que nos rodea, facernos cargo das nosas decisións e responsabilidades sen que un líder teña que dicirnos que facer, e traballar xuntes, e non competindo entre nós, por satisfacer os nosos desexos e necesidades sen ter que oprimir nin devaluar a ninguén polo camiño. Por iso, queremos apostar por un ensino libre, sen dogmas nin xerarquías e que non remate unha vez completas os ciclos pautados senón que nos acompañe todo o noso percorrido como un duro pero fermoso exercizo de aprendizaxe, autocrítica e evolución constante. Para iso, sentimos a necesidade de cuestionar, atacar e sabotear os espazos e estruturas onde o Estado e o Capital perpetúan o seu dominio, e esta publicación é un pequeno paso nesa dirección.

Esta publicación queremos dedicarlla á memoria de Ramón Barrios, de Hamid, de Saray e de todes es nenes salvaxes mortes en centros de menores, asasinades pola maquinaria educativo-punitiva do Estado. Non vos esquecemos, non perdoamos…

Distribuidora Anarquista Polaris
Inverno de 2019

Para ler online/descargar, click aquí.

O texto que presentamos a continuación é unha tradución que realizamos, tratando de ser o máis literais que puidemos, do texto “Accomplices, not allies: Abolishing the Ally Industrial Complex – An indigenous perspective & provokation” do colectivo Indigenous Action (Acción Indíxena) que pretende ser unha crítica e á vez unha provocación ao debate sobre a figura des denominades “ aliades” e o seu papel moitas veces contraproducente que perpetúa e mantén dinámicas racistas e coloniais e destrúe os lazos de confianza e afinidade para substituílos por relacións de dependencia que socavan a autonomía das persoas afectadas directamente pola opresión e a violencia racista/colonial. En contraposición á figura do “aliado”, problemática e dubidosa, propoñen a figura do cómplice, como persoa que realmente quere implicarse na loita contra o racismo e o colonialismo tomando conciencia dos seus privilexios e do lugar que lle conceden nas xerarquías para tombar. Cómplices significa que nos coidamos unhes a outres sabendo que partimos de lugares e vivencias distintas e, ás veces, contrapostas, e que estamos dispostes a recoñecer os nosos comportamentos e as nosas cagadas para destruír o que nos fai opresores, a responsabilizarnos do dano que causaron e seguen causando as nosas formas de vida e a asumirnos parte do conflito e, por tanto, das consecuencias. Cómplice significa que aceptas correr o risco.

Con isto non pretendemos falar poles oprimides, senón ser un altofalante para as súas voces. Cremos que son eles quen xa se están empoderando, ocupando os espazos que sempre lles foron negados, atacando as raíces da opresión e visibilizando as súas propostas e as súas ideas. O que pretendemos non é usurpar ese traballo que eles xa están a facer (e non precisamente coa nosa axuda e apoio reais) senón ceder os nosos espazos para que ese traballo se vexa e escoite máis. Con todo, si nos gustaría dicir algo:

Extrapolando ao feminismo, a etiqueta de “Aliado” xurdiu para que aqueles homes que se autoproclamaban feministas deixasen de apropiarse da loita mentres continuaban beneficiándose dos seus privilexios e tivesen unha etiqueta coa que nomear un suposto “compromiso honesto” coa destrución do Patriarcado ou para marcar unha diferenza con respecto aos homes “que seguen sendo machistas” (non coma ti, que xa superaches todos e cada un dos teus condicionamentos e alcanzaches a iluminación). Vemos que moitos homes converteron esa identidade no novo “Son un home feminista” e utilízana como medalla de honra. Se se tiveran deconstruido e revisado tanto, non precisarían iso para demostralo. Con isto é o mesmo. Non cremos na figura do Aliado, e se nos apurades, tampouco na de Cómplices. Non precisamos que se nos recoñeza como “aliades” nin como “cómplices” nin como nada. Deixaremos que sexan os nosos xestos e palabras, o noso xeito de compartir o espazo, a voz e as ferramentas, as que falen por nós e definan novos lugares comúns.

Distribuidora Anarquista Polaris · Xaneiro 2019

O presente texto é unha traducción que realizamos do fanzine «Animals Thirsting for Freedom» que recollimos do blogue anarquista en fala inglesa 325 e presenta unha crítica ao movemento polos dereitos dos animais/antiespecista/animalista pola súa falta de perspectiva ante algunhas formas de domesticación, control e dominación que os seres humanos, incluídes aqueles que supostamente somos «inimigues do especismo», exercemos diariamente sobre animais doutras especies, cun enfoque en contra da dominación e non só do especismo como unha esfera de loita separada.

A pesar de que non compartimos parte do expresado no escrito (neses casos engadimos algunhas notas co noso propio punto de vista para o debate), pensamos que é un aporte interesante e que paga a pena pensar nalgunhas das ideas que nel se formulan.

Pola fin da dominación!

Para ler online ou descargar:

• Portada
• Interior

A mediados do pasado mes de novembro estivemos en Santander presentando a nosa publicación «Hasta Que Todes Seamos Libres: Una Mirada Crítica a los Vicios de la Lucha Contra el Especismo» dentro do I Encontro do Libro Anarquista de Santander. Queremos antes de nada agradecer enormemente ao grupo de compañeires que organizaron o evento por convidarnos e por tratarnos tan ben. Pasamos unha fin de semana marabillosa con vós e sentímonos coidades e como na casa.

A cuestión é que xa temos o audio da presentación que se fixo alí, e queremos deixalo aquí para que aqueles que teñades interese poidades escoitalo ou compartilo. Aconsellámosvos usar auriculares xa que o volume do son non é moi alto e por momentos non se escoita moi ben. Grazas ás compañeiras que grabaron e compartiron o audio.

Para descargar, clickade aquí co botón dereito do rato e seleccionade Guardar enlace como…

A continuación deixamos a nosa nova edición, un texto sobre a cultura da intoxicación e a loita contra ela escrito por Flower Bomb e que traducimos do inglés e reeditamos en castelán (e pronto en galego) para a súa difusión. Deixamos enlaces de descarga e texto de presentación. Sentídevos libres de descargar e compartir o material.

Para ler online/descargar:

• Portada
• Interior

—-

«Nesta cultura automatizada, afixémonos a vernos como simples máquinas para operar: agregar o produto químico axeitado á ecuación para conseguir o resultado desexado. Na nosa procura da saúde, a felicidade, o sentido da vida, corremos dunha panacea a outra – viagra, vitamina C, vodka – no canto de achegarnos ás nosas vidas holísticamente e dirixir os nosos problemas cara ás súas raíces sociais e económicas. Esta lóxica orientada ao produto é a base da nosa alienada sociedade de consumo: Sen consumir non podemos vivir! Tentamos mercar a relaxación, a comunidade, a autoestima, agora mesmo a éxtase vén nunha pílula!»

– Anarquía e Alcol (Colectivo CrimethINC.)

Na sociedade na que vivimos é difícil non sentir unha necesidade constante e crecente de apagar os nosos sentidos ou, polo menos, de apartalos de todos aqueles pensamentos que nos saturan a cabeza e o corazón. Débedas, xornadas de traballo extenuantes ou alienantes, interaccións baleiras ou superfluas, falta de motivación, apatía, estímulos repetitivos, lecer programado que nos afasta en lugar de levarnos a achegarnos, falta total dunha conexión emocional ou física coa nosa contorna (cada vez máis afastades da natureza e as súas sensacións, sons, ciclos…) e co resto de persoas que nos rodean (cada vez máis inmerses nunha sociedade que constrúe os seus vínculos mediante aplicacións de mensaxería instantánea pero teme mirarse aos ollos), e a frustración permanente dunha existencia pasiva onde a única satisfacción á que se nos permite aspirar parece ser a que proporciona o pracer efémero e momentáneo das actividades relacionadas co consumo e a ostentación (que xa sexan de substancias psicoactivas, obxectos e mercadorías mortas ou de corpos, relacións líquidas ou «emocións fortes», sempre deixan tras de si un gran baleiro), debuxan os contornos dunha vida insoportable. É comprensible entón que haxa persoas que busquen desesperadamente unha escapatoria, aínda que sexa breve, diversión, alteracións no seu sistema nervioso ou na súa actividade cerebral, calquera cousa con tal de evadirse momentaneamente desta fúnebre monotonía. Non podemos xulgar e desde logo rexeitamos aqueles discursos que culpan ás persoas polas súas adiccións ou polos seus medos, pola súa incapacidade para lidar sobrias con tanta presión ou pola súa vulnerabilidade ante o bombardeo de imaxes e mensaxes que nos incitan compulsivamente a entregarnos a unha ou outra distracción ou foco de alienación. Ademais, entendemos que cada persoa escapa ás súas ansiedades e á súa desesperación como boamente pode e non somos ninguén para xulgar nin queremos asumir o rol de xuíces. No canto diso, preferimos canalizar as nosas enerxías cara outras cousas máis positivas como cuestionar os nosos propios hábitos e dependencias, e armar a crítica para axudar(nos) a recapacitar e a pensar no tipo de comunidades que estamos a construír, as cadeas que nós mesmes reforzamos, e as alternativas que existen.

O que aquí presentamos é unha achega máis nesa dirección, que traducimos do texto en inglés publicado poles compañeires de Warzone, editora anarquista dos EUA, afín á ecoloxía radical e a ética antiespecista, e que conta con varios textos editados sobre a loita contra a cultura da intoxicación desde unha perspectiva revolucionaria e libertaria. A intención con esta publicación, repetimos, non é facer que ninguén se sinta xulgade, senón achegar ideas e ferramentas para a crítica, útiles para quen desexe cuestionarse este tipo de cadeas e continuar avanzando cara á liberación total.

Queremos a destrución dun mundo inxusto baseado na explotación de moites para o beneficio dunhes pouques, e que primeiro nos rouba a sabedoría e as bases para entender o noso sufrimento ou as nosas necesidades vitais ou emocionais e logo fainos sentirnos culpables polos efectos que ten sobre a nosa saúde física e mental a merda de vida que as súas grises estruturas obrígannos a levar, para rematarnos intoxicándonos coas súas drogas, os seus psicofármacos e o seu narcisismo multimedia.

Queremos ver ardendo as cidades que nos entristecen e deshumanizan, as fábricas que converten en fume os bosques e montañas e que nos rouban a auga, a terra ou o aire limpo para que podamos seguir tendo absurdas comodidades tecnolóxicas que non nos fan felices, as prisións que encerran a quen se rebela contra a súa norma ou contra a súa moral, as infraestruturas que fan funcionar toda a súa maquinaria. Para iso, necesitamos unha mente despexada e unhas mans inquietas. Cada unhe ao noso ritmo e baixo nosas propias dinámicas e responsabilidades, agardamos avanzar, xuntes ou por separado, cara a esta meta, aliándonos nas complicidades, na raiba e nos afectos contra este sistema que só nos deixa dúas opcións a elixir: anestesiarnos ou morrer.

Porque non hai droga máis adictiva que a adrenalina da acción, armemos as nosas negacións. Que se estenda a revolta.